HÜSRAN
HÜSRAN
Penceremin camýndan bakarken uzaklara,
Hüzünlerim takýlýr, saçýmdaki aklara.
Ömrümün zeval vakti, kýzýllýða bürünür,
Heba olmuþ günlerim, ardým sýra sürünür.
Sarýlýrken yakama, mâzideki günahlar,
Ümidimi içimde çarmýha gerer ahlar.
Saklar bin bir derdimi, karla örtülmüþ baþým,
Yere düþen son yaprak, sanki benim naaþým.
Akþam vakti müezzin, okuyorken segâhtan,
Kâinatta her canlý rahmet umar Allah’tan.
Ezanlarýn çaðrýsý ulaþsa da kuytuya,
Gaflet yüklü gönüller, dalýp gider uykuya.
On sekiz bin âlemi, tavaf eder felekler.
Tazimdedir semada, bölük bölük melekler.
O çaðrý ki dillerde, imanýn güftesidir,
O çaðrý ki ruhlara, tevhidin bestesidir,
Türkoðlu saye sarýl, boþ geçirme bu âný,
Dün geçti, yarýn meçhul, þimdi tövbe zamaný.
“Büyük azap görecek, imtihanda kalanlar,
Asra yemin olsun ki, hüsrandadýr insanlar!”
YAÞAR ÖZKAN
09.02.2024
Safranbolu
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.