SIRADAN BİRİ
SIRADAN BÝRÝ Sýradan biriyim ben.
Hikâyem de sýradan…
Ama öyle bir yürek vermiþti ki Yaradan,
Ýçim baþka, dýþým baþka…
Sanýrdým ki, kimse düþemez benim gibi aþka…
Orta halli bir ailenin ortanca çocuðuydum,
Ablamýn küçülenleriyle büyüdüm.
Hep bir numara büyüktü botlarým,
Okul hayatýmda da ne zayýf ne de iyiydi notlarým.
Yüzüm sivri de, toplucaydý genelde ana hatlarým.
Lisede oldu ilk öpüþmem aþkýmla: Baha…
O da benim gibi nasýl öpüþülür bilmiyordu daha…
Benim yanaklarým yanýyor, onun elleri donuyordu.
Öpüþtük ya, ileride artýk evleniriz sanýyordu.
Nasýl bitti hatýrlamam doðru dürüst,
Ýlelebet kalacaksa da içimdeki o masumiyeti,
Siyah - Beyaz yýllarýmla beraber,
Onun da kaybolup gitti hissiyatý…
Sýradan biriyim ben.
Hikâyem de sýradan…
Ama öyle bir yürek vermiþti ki Yaradan,
Ýçim baþka, dýþým baþka…
Sanýrdým ki, kimse düþemez benim gibi aþka…
Dershane, üniversite, filan…
Yaklaþýr gibi oldum biriyle ama
Koþuþturmayla geçti her an.
Sonra onunla tanýþtým, adý Ünal’dý.
Uzaktan bakýþýp gülüþtüðümüz,
Közde kestane kokulu zamanlardý…
Sallanýyor sanýrdým dünya,
Yürürken, ayaklarýmýn altýnda…
Bitmiþti ya sonunda okul…
Dünya umurumda deðil sevgilim,
Ýstediðin yere uçururum bizi,
Sen, yeter ki bana sokul…
Sýradan biriyim ben.
Hikâyem de sýradan…
Ama öyle bir yürek vermiþti ki Yaradan,
Ýçim baþka, dýþým baþka…
Sanýrdým ki, kimse düþemez benim gibi aþka…
Aþkýmýz renklendi zamanla,
Ýki güzel evlatla…
Çok þeyi bildiðini sanan ben…
Ýyi de ben... Ne zaman ýskaladým hayatý?
Beraber büyürken, unuttuk o eski masallarý.
Nasýl kaybettim bilmiyorum ama
Arýyorum o kestane kokulu zamanlarý.
Sýradan biriyim ben.
Hikâyem de sýradan…
Ama öyle bir yürek vermiþti ki Yaradan,
Ýçim baþka, dýþým baþka…
Sanýrdým ki, kimse düþemez benim gibi aþka…
“Aþktan alacaðým var.
Evet !.. Aþk, bana borçlu…
Konuþamadýklarýmýz mý,?
Yoksa bencil duygularýmýz mý suçlu ?
Ne rutin nefes alýp vermeler,
Ne de dokunuþlarým.
Bilemiyorum ama belki de hepsi bunlarýn…
Görüp söyleyemediklerim de çok...
Hatalarým, eksiklerim de…
Artýk benim olmadýðýna inandýðým bu hayata,
Hala direniyorum, yitik ruhumun sessizliði ile…
Ýçimdeki mahkûmun, cenderede gördüðü iþkenceyle,
Ve artýk hiç anlaþamadýðým biriyle,
Sýkýþmak daha kolay, iki odalý bir eve…”
Ýþte yine geldi yanýk kestanenin kokusu.
Nasýl oluyor da,
Bu kadar düþüncenin arasýnda beynim bunun farkýndaydý?
Hayal ettiklerim gibi hem çok uzak,
Hem de tam burnumun ucundaydý.
Ve iþte, ne yazýk ki bu çok acýydý…
Sýradan biriyim ben.
Hikâyem de sýradan…
Herkes gibi yaþayan ama kendini çok farklý sanan…
Alp ARSLAN
Sosyal Medyada Paylaşın:
Alp Arslan Şiirleri Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.