Ruhların dansı

Ölüm kadar sessiz uyku saatleri,
kalabalýktan ayrýlan þehirlerdeyim.
Adýmlarken aþk yalanlarýndan,
yarýndaki dipsiz kuyuda hazýr yerim.

Saðýmda ve solumda seçemediðim yüzler,
gölgelerden taþan güneþ, gözümü kamaþtýrýr.
Hayat, akrep ve yelkovanýn arasýnda eziliyorken,
gözlerinin kapýlarý kapalý, dýþarýsý buz gibi soðuk.

Külünü savuruyorsun, rüzgar duvarlarla seviþiyorken,
ölüm kadar sessiz uyku saatleri,
geceyi gündüze döndüren ýþýk oluyor gözlerin,
hitabýnda harfim unutulmuþ, kir ve pas içinde.

Sen benim içimde, yýllardýr geziyorsun,
kalabalýktan kaçtýðýmýz gürültülü þehirlerde.
Bir ayna kýrýlýyor sabahlarýmda,
günün aðýrýsý herkese aydýn oluyor.

Senin aklýnda yok düþünmek.
Kayýp hislerimi, zincirlerinden çözerken,
etlerim kanýyor, takýlý kancalarý ruhumdan sökerken.
Yavaþ, çok yavaþ, uyku saatleriyle beraber doðar güneþ,

dönen her þeyde sade bir senin ýþýðýn,
insanlar ilk bugün ölmedi, senelerce öldü insanlar.
Neden incitir, neden aðlatýr, yaðmura düþman varlýðýn.
Yarýn seviþemez miyiz, peki ya þimdi, ruhumun kuytu köþesine gel.

Ruhundaki insanlar, bedenindeki halkalar, aklýndaki yargýlar.
Boþluða düþen zamanýnýn penceresinden kaç,
beni bul, beni korktuðun karanlýðýnda bul ve ruhumun kuytusuna saklan.
Ölüm kadar sessiz uyku saatlerinde, sükutu kýskandýrýrcasýna seviþemez miyiz?

Enes ÝLHAN
Sosyal Medyada Paylaşın: