Son şiirimiz

Son þiir, bana son zuhur ediþin.
Son gecemiz, uzaktan ellerini uzat,
batýyorum gözlerinden, görmediðin taraftan, sessizce gidiyorum.
Aklýnda ismim dahi yok, olsun, son gecemiz.
Bana sesinden, hatýra yolla,

düþlerimi çekiyorum gökyüzünden.
Bilmiyorum, belki baþkasýnda atýyor kalbin.
Beni intiharlar kýskandýrýyor bu ara,
yolumu çiziyorum, suretinden baþka bir yana.
mutluluðuna þahit olup, mutlu oluþunda mutlu olmak istiyorum.
Sen bilmeyeceksin, düþlediðine düþ kurarken dökülür bu satýrlara,
son zuhur ediþin kalbime, son gecede sen dökülüyorsun.
Bunu bir veda say, birgün herkesin korktuðu yerde görüþeceðiz.

kelebeðin kanatlarýna dokunuyorum bu gece, yavaþça ellerime býrakýr kendini,
rüzgarýn sesine karýþýr belki sesin, bana bir hatýra býrak.
Sözüme söz veriyorum, nurundan kamaþan gözlerimi,
denize döküyorum yakamozda, saçlarýn baþka omuza dökülecek.
Bana bir daha zuhur edemeyecek sözlerin!
Ben þarkýlarý sesinmiþ gibi dinledim, son gecenin bir adým ötesindeyken,
anlatmak istediðim herþeyden, aþka hediye yokluðundan, yaz kokusu gülüþünden,
sonsuzluðu sevdiren her harfini öldürebilir miyim diye düþüneceðim.

Akþamda ve kasýmda yürüyoruz, yorgun günlerimiz bize gülümsüyor.
baþka þehirlerde, baþka yüzleri özlüyoruz.
Baþkalaþan herkesin, unutulup giden herkesin son gecesine hediyemsin,
seni aðlayan gözleri kurutmak için, ölümümü biraz daha ertelememek için,
sýnavýmý tamamlamak için, kýrýk bir ezgide yazýyorum.
Biliyorum her satýr sadece beni yaralar, her satýrý ben anlarým çünkü.
Çünkü herþeyin bir sebebi var, çünkü gidiþin sessizce katlediyor duygularýmý.
Kýskandýðým günlerim var, resminden ayrý, okuduðum þiirlerimden ayrý,
birde okuyamadýðým þiirlerim, yazarken silinen senli mýsralar.

EnEs - ÝlHan
Sosyal Medyada Paylaşın: