Günce

Zaman zaman gelir aklýma
Geçer sonra...
Kýyamet gibi bir þeydi -derdim
Kimse kaldýðý yerden sev(e)medi.

Dipsiz bir sarnýcýn eteðinden baþlýyorum
Yeniden yürümeye topraðýnda.

Dizlerime kadar boðuldukça karanlýkta,
Beynimi kemiren düþünceler geliyor aklýma.
Sonra dönüp
Ýçimdeki pencereden öylece bakýyorum…
Kovalýyorum aklýmdan geçenleri
Teker, teker…
Bir çýðlýðýn içinde susuyorum
Öylece.
Yýðýldýðým yerden kalmak istemesem de
Yaþanýlýr gibi gelmiyordu hayat,
Belki de.
Ama olsun diyorum
Ve tutuyorum kamburumdan
Kýrýk dökük, parçalanmýþ içimin
Üveyiklerine inat…




Aklýmý kaçýrdýðým dakikalarla boðuþurken
Bu defa da çalmadý istediðim son þarký.
-Diyorum.
Birdenbire sessizlik çöküyor ellerime
Ne yana dönsem kimseyle denk gelmiyor bakýþlarým.
Oturduðum sandalyeden ayakuçlarýma bakýyorum
Sonra
Aynalara yansýmýyor yüzüm,
K o r k u y o r u m…

Sahi hangi yana düþse bakýþlarým
Geçerdi beklediðimiz zaman?
Ya da tutsam çeksem ölümün çið kokusunu içime
Diner miydi bu aðrý?
Olacak gibi deðil biliyorum
Bitecek belki
Belki de…
Neyse.

Zên. //

YirmiBeþMartÝkibinyirmidört