Akþamýn karanlýk fýrçasý
göðü boyamaya baþladýðýnda
kýnýndan çýkmayan Zülfikar yalnýzlýðý baþlar içerimde
Kulaklarýmda devinen hüzün türküsü
Uzaklara dalan gözlerimde ki katreyi kucaklayan kirpiklerimde ki yorgun ve yaralý serçeler
Canhýraþ bir geceyi erken saatlerde muþtuluyordu
Yokluðunun zehri usul usul karýþýr iken kanýma
Genzimde ölüm
Dudaðýmda cehennem
Ýçim, içim çöl
Ýçim kýyamet
Ýçim ah içim yine sen
Kaç zamandýr pencere pervazýna
Umudunu yaslamýþ kan çanaðý gözlerim avluda
Korkunç suskunluðum ise kapýnýn kolunda bekliyor seni
Gelmedin !
Ülkede ihtilal oldu
Ýktidarlar deðiþti
Önce kuþ ölümleri
Sonra faili meçhuller
Derken imar affýna çomak sokuyordu depremler
Belim azda olsa doðrulur diye seviniyordu yaþa takýlan emekçiler
Ha birde ormanlarý tutuþturup göð(s)ümüze zift eken yangýnlar vardý
Posta kutusunda her gün ayný gazete
yine manþette hayal tüccarlýðý
Gerisi çokça siyaset az ekonomi
Ýkinci sayfada sokak ortasýnda namý yürüyüp giden kadýn cinayetleri
Ve aþka biçilen deðer kadardý
küçücük köþeye sýkýþtýrýlmýþ ayrýlýða kalem çalan þairin yazdýklarý
Anladýðým yine herkes ekmek kavgasýnda
ve benim boynum yitip giden sevdanýn býçak aðzýnda
Herkes kýrýk ayaklarla yürümenin zorluðundan bahsede dursun
Sen kalbi kýrýklarýn her adýmda nasýl öldüklerini gel bana sor!
Þimdi kýrýk kalbim bir cam edasýyla paramparça olarak düþüyor önüme
Ve ben kýrýklarý avuçlarýmý kanata kanata topluyorum sen niyetine
Hangi kapýya evrilsem tüm eþikler daima sana çýkar
Hangi yola dönsem
Býraktýðýn acý vedanýn derin izleri var
Zaman durmadan yokluðunda ufalanýyordu
Oturduðum yerde uçaklar trenler vapurlar geçiyor
Bir de hep ayný saatte sarýlmamýza vakit tanýmayan otobüsler geçiyordu
kahrolasýca seni alýp götüren ayný cadde ayný kaldýrýmlar yine yerli yerinde duruyordu
Tüm kayýp ilanlarýnda resmin
Bütün bilboardlar da
Ayrýlýk afiþleri okunuyor
Budandýkça daha bir çoðalan
incir aðacýna benzeyen hasretine dökülen göz yaþlarýmý
bana eþlik eden yaðmurdan baþka
Kimse fark etmiyordu
Gayrý kokmaz oldu bahçemde fesleðenler
Çið tanelerini
yapraðýnda görmez oldu menekþeler
Ve güneþe küstü evimde ki tüm pencereler
Seni getiremeyen
Bir gece daha çekiliyor üzerimden
Artýk ne sabah kahvesinin tadý var
Ne de sensiz içtiðim sigaralarýn
Yaþamak yataðýný kaybetmiþ nehir gibi kuruyor zamanýn koynunda anbean
Ah sevgili
Ah hüznümün ana yurdu
Ah gökkuþaðýmýn eksik rengi
Sür gözlerini mahpusluk gözlerime
Göðün bulutlarýndan haber eyle
Bi nefeslik hayat üfle
durmadan kanayan kendi enkazýnda yok olan sürgün yüreðime
Ah Sevgili
Rüzgara aðýt yakan türküm
Umudumun kavgamýn direnç çiçeði
Ölmeden Aþk gözü ile
Nazenin ellerinden
bana harama bulanmamýþ
Bir dilim ekmek
Bir tas su
Ve seni tekrar yeniden yeniden
hep seveceðim
sýnýrlarý çizilmemiþ bir parça memleket müjdele..
Fýrat Yetiþ
Ankara
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.