Anne;
Göð(s)ümde ki yýldýzlarý taþladý eli kanlý insanlar !
Dileksiz býrakýldým.
S’aðýr bir günahýn mürekkebini damýttýlar masumiyetime!
Uykularýmdan asýldým.
Yarýnlarýmdan çocuklarýmýn isimlerini ç’aldýlar.
Hayallerim k’öksüz kaldý.
Bir pencere kadar maviliði çok gördüler umutlarýma.
Þimdi , gözlerim de duvara asýlý nefti yalnýzlýk.
Hýçkýrýk boðar dilimin altýnda ki alaca kelamlarý;
Sancýlý suskunluk kurutur dudaklarýmý.
Düþüyorum heyhat, düþüyorum!
Sükûn bir sýzý ,
arþýn arþýn gezinir ruhumun sarsaklýðýnda.
Býraktým kendimi Annem, býraktým!
yamaktan su içen güvercinin, avuçlarýna taþýdýðý dualara.
Tenhada kýstýrdýlar kavuþmalarýmý ;
Bütün vedalarý kuþandým Doðum lekesi gibi sol yanýma.
Bu yüzden kollarým hep ayrýlýðýn felçli tarafý.
Bir hoþçakala kaç kurþun sýðarsa;
Hepsini sýktým, kaderimin kahýrdan kýrýlmaz aynasýna.
Anýlardan demlenen , saf tutmuþ sýzýlar;
Ölümün telkinini dizeler kulaklarýma.
O kadar özledim ki herkesi !
Sýla-i Rahim’in açlýðý birikir kaburgalarýmda.
Kan ter içinde býrakýr çaresizliðim
ve sana yetiþemeyen hýrçýn ,
cehennem gibi sýcak hasretliðim.
Geçen yýllar;
durmaksýzýn buduyor gençliðimin dallarýný.
Alengir avuntulara savuruyorum aðaran acýlarýmý.
Daha dün gibi hatýrlýyorum ;
Þiire dökemediðim çocukluk aþklarýmý.
Þimdi unutulmanýn eþiðindeyim.
Kanayan kýsa ömrü ;
Upuzun düþlere sürüklüyorum.
Yurtsuz bir türkü vurulur yüreðimde;
Vurulur da dökülmez dilimden.
Sesimi aldýlar Anne !
Sessizliðimin acýsý dokunur , çýðlýk olur köhne duvarda.
Ah bir sefer sarýlsan Annem,
bir sefer !
Ben ki rüyalarým da bile sýðýndým þefkatli ellerine.
Þimdi celladý olmadýðým ,
günahsýz bedenlerin ruhlarý,
neden gezinir tenimde?
Vaktine sadýk körpe karanlýk sýzarken duvarýn çatlaðýndan;
Güneþe bir kaç odun daha at Annem.
Ölü gibi ,buz tutmuþ bedenim.
Oysa içim katran , öyle katran ki ; anladým!
ömür ardým sýra ziyan.
Bilirim kâr eylemez ,
Umut kör bir nefes soluðum da.
Haber eyle karýncalara ,
Aðýzlarýnda su taþýsýnlar
Ýçerimde ki sönmeyen kor yangýna.
Ah benim Firdevs’imi ayakaltý edenim!
Saçlarýnýn kývrýmlarýndan rüzgara adayacaktým hüzünleri ;
Olmadý Annem !
Uçurumlardan atlýyor Senin
koynunda semiren , katýksýz gülüþlerim.
Küfran bir sanrýnýn paçasýna dolanýyor zaman;
Çýldýrýyorum !
Tütsülenmiþ yaralarýma doluþuyor,
duvarlarýn feryat figan-ý.
Ben yine susuyorum Anne!
Cümlelerim kýrýlýr hükmün adaletsizliðinde,
Ve kirpiklerimde asýlý ,düþmeyen hayat aðrýsý .
Ne yana dönsem , Ahvalimin kimsesizliði.
Gölgem ve bedenim arasýnda ki ipince hiçlik vuruyor yüzüme.
Yoruldum bu sayrýlý düþüncelerden;
Kavrula kavrula kanýmý akýttým güneþ burçlarýna .
Sýðýndým yaðmur damlasýnýn akýna.
Iþýksýz toprak çaðýrýr ;
Belli ki b’asacak baðrýna.
Baðýþla beni Anne baðýþla !
Hakkýný helal eyle.
Ayrýlýk öpüyor dudaklarýmdan.
Ölüm sevgili gibi ,
sýmsýký sarýldý ;
Yazgýsý kara , duvar çürüðü hayatýma.
Fýrat YETÝÞ
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.