Aydınlığımın seni

Düþtü ateþ penceremden, kor olup yandý sokaklar.
Ne gecenin hesap soracak gücü, ne gündüzün af dileyecek cesareti var.
Aydýnlýk, sen nereye bakýyorsan orada.
Senin baktýðýn, senin düþtüðün iklimde hazan olmaz. Sen, ateþi eriten varlýðýndasýn.
Ateþ, suya mahçup, sen damla damla eritirken aþkýn yollarýný,
Alem sessiz, gözler yorgun, akþamlar neþeli ezgiler çalýyor.
Ellerim sýcak, kalbimi soðutsada varlýðýn, Saçlarýný tutuþturabilirim.
Saçlarýnda yanabilir, gözlerinde doðabilirim beni düþlersen.
Yaþam, kayýplarýn telafisinin olmadýðý gerçek bir sahne.
Yürümekten yoruldum, yürümekten yorulmadýn mý?
El ele tutuþanlar, bir kývýlcýmda sönen aþklar varken, okyanusu boðabilirim,
herþeyi bir tarafa atýnca, yokluðunun acýsý sadece beni boðuyor.
Son günler, son zamanlar, duygularýn ölüþü, katil aþýklara kazandýrýyor.

EnEs ÝlHan
Sosyal Medyada Paylaşın: