Ay ışığı zafiyeti

Gece tükenmeyen aþkýyla,
sabahýn kýskandýðý kadar güçlü.
Sen, bir gece kadar zayýf.
Bir geceden güçsüz.
Sol yanýnda kalp taþýyorsan,
mutlaka bir kez sevdin.
Acizliðinin öyküsünü, güneþe anlattýn.
Kaleme dokunduysan, mutlaka þiiri tanýrsýn.
Bir þiir olamayacak kadar kötü olsan bile.

Zamaný tanýyorsan, benide bilirsin.
Ben, seni zamanla taþýrým.
Hilebaz bir aþýksýn, yeniliyorsun.
Zaman, beni sana taþýmaz,
ben, kötü gözlerin gecesi olmadým.

Ay ýþýðý zafiyetinde yanýyorsan,
baktýðýn gökyüzünü hiç görmemiþsin.
Anlaþmak, sabahýn ilk ýþýklarýyla imzalanýr,
gün ýþýðý, teninde kaybolur gibi kaç hayal söndürdün,
veda etmek, suskunluða bir veda,
sen, sessizliðin mahsenine hiç uðramadýn.

Kilitli kapýlarýn ardýnda,
ne görüyorsun, ne biliyorsun,
karanlýða yaklaþ,
sevmeyi hep baþka aðýzlardan okuyorsun.
Yakacak bir ateþ deðil,
külü geceye dayanamaz,
uçurumlar ürkütür, yürüyemediðin yýllara tutun.
Belki bir vakit gelir,
uzun yollarýn sonunda kendine kavuþursun,
durma git, parlak ýþýklara ait gecelerine.

Enes ÝLHAN
Sosyal Medyada Paylaşın: