Cennet gözlerinden

Gün batarken, sevemedim yine gölgeni.
Yaþlý gözlerinden habersiz, tutamadým mücevher tanelerini.
Bir þarkýda dahi buluþamýyoruz.
Yaðmur olup yaðýyorsun, kurak bahçelere veriyorum senin adýný.

Bu kýrýk bir yaz hikayesinin baþý ve sonu,
gün batýmlarýndan, düþemiyorum ellerine.
Ellerin, kimin nefesinde asýlý.
Þikayetim, mutluluðu hatýrlatan yokluðun kadar.
Hatýrladýðým kadar suskunum.
Gözlerin, sana yakýþan cennet bahçelerine mi resimdir,
Belkide geceyi sevdiren gözlerin, Cennetin sendeki ismidir.

Nasýl anlatsam, varlýðýnýn tenime deðen yokluðunu,
bir ýþýk dahi yanmaz sokaktan,
bu karanlýða düþen gözlerin,
öldürürken geceyi,
nasýl anlatýrým, þiirden ötedir yokluðun,
yokluðun bir var olsa, gün ýþýðýmý terkederim.
Zamana iþleyen nurunu, baþýmý döndüren adýný bir ben mi yazarým.

Saçlarýný düþürsen satýrlarýma,
silinir utanýr þiirim,
þiirimden öte bir sen olursun,
ben erirken varlýðýnda,
seni seviyorum dediðin günün,
uzak misafiri ben olurum.

Duyarým, cennet gözlerinden,
düþen bir parça mutluluk, bana yýl yýl asýr olur.
ve ben yazarým, cennet gözlerinden, ismini hatýrlayýp.
Seni seviyorum dediðin ellerin,
uzak misafiri ben olurum.
Seni seviyorum dediðin gün, uzak bir misafir.

Enes ÝLHAN
Sosyal Medyada Paylaşın: