yankısız çığlıklar
Binalarýn gölgesinde büyüyen çocuklardýk
gecenin en karanlýk saatinde
güneþe çok yakýn bir anda
Dün gece uyumadan önce yarýn için sayýsýz heyecan biriktiren yaþamlarýmýz son kez kapattý gözlerini
ve son buldu insanlýk.
Þimdi koca bir enkaz her hayat
kendini asla affetmeyecekler kaldý geride.
Gri, beyaz
Bulutlar mýydý çöken üstümüze
Yoksa beton yaðmurlarý mý saðanak halinde
Tanrý mý istedi bunu
Yoksa intihara mý sürüklediler bizi!
Ne çok isterdik oysa uyanmayý yeniden
Güneþe anlatacak nelerimiz vardý bilseniz
Pazartesi hep mi mutsuz uyanýrdýk
Belki de bu mutsuzlukla yine de mutlu olacaktýk
Uyansaydýk eðer,
Fýrýndan sýcak ekmek alacak
Kahvaltý masasýnda bölüþecektik.
Sokaklar neden ýssýz bu sabah
Güneþ neden soðuk bu kadar
Ölüm hep zamansýz mý gelir
Hazýr olsaydýk, belki de hazýr deðildik
Daha yürümeyi bilmeyenlerimiz vardý
Bu gürültüden bu enkazdan
Bu kýyametten nasýl kaçabilirdik
O kadar zamanýmýz bile olmadý,
Sustuk önce çýðlýk çýðlýða
Sonra, sonra, sonrasý yok.
Ayný güneþ yine doðacak
Ve biz yine ayný mý diyecekken
Karanlýk çöktü birden üstümüze,
Biz susunca anlayacaktý herkes
Çýðlýklar yankýsýz kalýnca
Ýþte o zaman
Ölürdü insanlýk.
Þimdi gökyüzünden sizi izliyoruz
Ellerimiz kenetlenmiþ birbirine
Artýk çok geç diyerek!
Enkaz altýndan ses gelmez artýk
Ýnsanlýk ölmüþtür çünkü.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.