Bir þarkýydý seni yaþamak Adýnla baþlayan hayatlardan geride kalan, Bir hüzün, bir acý ya da en büyük mutluluktu, Beni sana getiren.
Þubat soðuðu dondururken kaldýrým taþlarýný, Ki yüzünde ki tebessümün anlamsýzlýðý duruyor bakýþlarýmda hala Ayaza inat sýmsýcak düþlerimi getirmiþtim sana...
Ve kar yaðýyordu, Sarýyer de bir balýkçý aðlarýný sarýyordu, Beykoz’a karþý elinde þarap sarhoþ bir adam vardý, Gülünç, çökmüþ kadeh kaldýrýyordu yalnýzlýðýna.
Yakamozlarý taþýyan gemiler yanaþýyordu haliç’ten süzülen gözyaþlarýmla limana Eski þiirler mýrýldanýyordu Eyüp sultanda duygulu bir ses Aylak bir grup baðýrarak kayboluyordu karanlýkta, Artlarýnda mavi beyaz ýþýklarýyla bir araba, köþeyi dönüyorlardý Sokak çýkmazdý…
Martýlar konmuþtu yorgun kanatlarýyla kýyýlarýna Açlýðýn derin boþluðu çýðlýklarýnda Çocuklar seyrediyordu onlarý, Sokak çocuklarý Týpký onlar gibi açtýlar yaþama.
Kýz kulesinde baþlýyordu bir aþk El ele tutuþmak suç sayýlýyordu Çamlýca’nýn yamaçlarýnda Aþk kirleniyordu sonra, bitiyordu aþk, karanlýklar baþlayýnca Simsiyah bir örtüye bürünüyordu yüzün, sadece gözlerin vardý Kimsesizlerin tek umutsuzluðu kalýyordu geride, gözlerinde.
Þiþli’de bir cinayet iþleniyordu akþama doðru Yüzlerce gözün karanlýk ýþýðýnda Adamýn bedeni kalýyordu geride Sol kolunda bir iz, buruþturulup atýlan yaþamýna En güzel cevap belki de... Gecikmiþtim, üþümüþtüm, yorgundum Ölümü tanýmýyor, ölümü anlamýyordum…
Rumeli hisarýnda güneþ batýyordu, surlarýn gölgesine gizleniyordu gün, Bir kýzý kirletiyordu hayalleri Balýklara özeniyordu Acemi bir oltaya takýlýyordu sonra yaþama isteði, O an büyüyordu küçük kýz Bir anda hisar kadar yaþlanýyordu.
Sirkeci’de tren raylarýnda bir gece vakti bomboþ kalan yolda, Siren sesleriyle uyanýyordum, uykularým bir daha dönmüyordu bana Koþuyordum, bir suçlu gibi Ellerimde bir çift kelepçe Beyoðlu’nda sorgusuz sualsiz tutsak alýnýyordum, Suçsuzluðum fark ediliyordu Fatih’te yaldýzlý eski bir bina da Mahcup bir gülümsemeyle çözülüyordu ellerimden kelepçeler, Büyüyordum Her köþe baþýnda bir suçlu oluyordu bakýþlarým Sorgulanmaktan eskiyen kimliðimle yaþamak zorunda kalýyordum.
Fatih’teyim, gecenin karanlýk yarasý kanýyor avuçlarýmda Yorgunum, aç ve susuzum, suçsuzum Fatih’teyim ayný gece yarýsý sokaklardayým Bir kadýn yürüyor önümden hýzlý adýmlarla Ardý sýra yürüyorum bende Umutsuzca kaçýyor geçmiþinden Denize doðru gidiyor, denize doðru koþuyor Sesleniyorum, sesim yýrtýlýp daðýlýyor Yankýsýz insanlara çarpýyor yeþil düþlerim Duymuyor beni Kararlý adýmlarla denize varýyor Son defa bakýyorum ardýndan Son defa özlüyorum Son defa seviyorum belki de, Deniz’e teslim olurken…
Çukurcuma yokuþunda yorgun düþüyor umutlarým Masumiyetim eskiyor kitaplarda Sessizliðim anlamsýz bir þiir oluyor dudaklarýmda Ölüyorum iþte SultanAhmet’te, bir sabah ezanýnda.
Yer bulunamýyor ölü bedenime bu þehirde Yeni bir yolculuk düþüyor payýma Tek kiþilik geri dönüþü olmayan bir yolda Ölüyorum iþte, Bütün hayatlarýndan geçerek Ýstanbul’da…
Sosyal Medyada Paylaşın:
Şener İpek Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.