MENÃœLER

Anasayfa

Åžiirler

Yazılar

Forum

Nedir?

Kitap

Bi Cümle

Ä°letiÅŸim

İSTANBUL
Şener İpek

İSTANBUL


Bir þarkýydý seni yaþamak
Adýnla baþlayan hayatlardan geride kalan,
Bir hüzün, bir acý ya da en büyük mutluluktu,
Beni sana getiren.

Þubat soðuðu dondururken kaldýrým taþlarýný,
Ki yüzünde ki tebessümün anlamsýzlýðý duruyor bakýþlarýmda hala
Ayaza inat sýmsýcak düþlerimi getirmiþtim sana...

Ve kar yaðýyordu, Sarýyer de bir balýkçý aðlarýný sarýyordu,
Beykoz’a karþý elinde þarap sarhoþ bir adam vardý,
Gülünç, çökmüþ kadeh kaldýrýyordu yalnýzlýðýna.

Yakamozlarý taþýyan gemiler yanaþýyordu haliç’ten süzülen gözyaþlarýmla limana
Eski þiirler mýrýldanýyordu Eyüp sultanda duygulu bir ses
Aylak bir grup baðýrarak kayboluyordu karanlýkta,
Artlarýnda mavi beyaz ýþýklarýyla bir araba, köþeyi dönüyorlardý
Sokak çýkmazdý…

Martýlar konmuþtu yorgun kanatlarýyla kýyýlarýna
Açlýðýn derin boþluðu çýðlýklarýnda
Çocuklar seyrediyordu onlarý,
Sokak çocuklarý
Týpký onlar gibi açtýlar yaþama.

Kýz kulesinde baþlýyordu bir aþk
El ele tutuþmak suç sayýlýyordu Çamlýca’nýn yamaçlarýnda
Aþk kirleniyordu sonra, bitiyordu aþk, karanlýklar baþlayýnca
Simsiyah bir örtüye bürünüyordu yüzün, sadece gözlerin vardý
Kimsesizlerin tek umutsuzluðu kalýyordu geride, gözlerinde.

Þiþli’de bir cinayet iþleniyordu akþama doðru
Yüzlerce gözün karanlýk ýþýðýnda
Adamýn bedeni kalýyordu geride
Sol kolunda bir iz, buruþturulup atýlan yaþamýna
En güzel cevap belki de...
Gecikmiþtim, üþümüþtüm, yorgundum
Ölümü tanýmýyor, ölümü anlamýyordum…

Rumeli hisarýnda güneþ batýyordu, surlarýn gölgesine gizleniyordu gün,
Bir kýzý kirletiyordu hayalleri
Balýklara özeniyordu
Acemi bir oltaya takýlýyordu sonra yaþama isteði,
O an büyüyordu küçük kýz
Bir anda hisar kadar yaþlanýyordu.

Sirkeci’de tren raylarýnda bir gece vakti bomboþ kalan yolda,
Siren sesleriyle uyanýyordum, uykularým bir daha dönmüyordu bana
Koþuyordum, bir suçlu gibi
Ellerimde bir çift kelepçe Beyoðlu’nda sorgusuz sualsiz tutsak alýnýyordum,
Suçsuzluðum fark ediliyordu Fatih’te yaldýzlý eski bir bina da
Mahcup bir gülümsemeyle çözülüyordu ellerimden kelepçeler,
Büyüyordum
Her köþe baþýnda bir suçlu oluyordu bakýþlarým
Sorgulanmaktan eskiyen kimliðimle yaþamak zorunda kalýyordum.

Fatih’teyim, gecenin karanlýk yarasý kanýyor avuçlarýmda
Yorgunum, aç ve susuzum, suçsuzum
Fatih’teyim ayný gece yarýsý sokaklardayým
Bir kadýn yürüyor önümden hýzlý adýmlarla
Ardý sýra yürüyorum bende
Umutsuzca kaçýyor geçmiþinden
Denize doðru gidiyor, denize doðru koþuyor
Sesleniyorum, sesim yýrtýlýp daðýlýyor
Yankýsýz insanlara çarpýyor yeþil düþlerim
Duymuyor beni
Kararlý adýmlarla denize varýyor
Son defa bakýyorum ardýndan
Son defa özlüyorum
Son defa seviyorum belki de,
Deniz’e teslim olurken…

Çukurcuma yokuþunda yorgun düþüyor umutlarým
Masumiyetim eskiyor kitaplarda
Sessizliðim anlamsýz bir þiir oluyor dudaklarýmda
Ölüyorum iþte
SultanAhmet’te, bir sabah ezanýnda.

Yer bulunamýyor ölü bedenime bu þehirde
Yeni bir yolculuk düþüyor payýma
Tek kiþilik geri dönüþü olmayan bir yolda
Ölüyorum iþte,
Bütün hayatlarýndan geçerek
Ýstanbul’da…


Sosyal Medyada Paylaşın:



(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.