Adý umuttu ilk takýldýðýn koluma
Böyle inanmýþtým sevmeye sevilmeye
Ben sonbaharda o ise ilkindeydi mevsimin
Kalabalýk bir yalnýzlýkta atýlan adýmlarda
Bir eskici dükkaný
Belki de eskimeyen bir düþünceye tutsaktý
Korkunun avuçladýðý elleri ellerimde
Kimsesi olmayan bir kimsesizlikle sýðýndýðý yürek bende
Ama yorgun ama kýrgýn
Kimsesi yoktu benden baþka
Özgürlüðü verdim ona karþýlýðýnda umudu isteyerek
Eski bir yalnýzlýk gibi sarýlýrken bana
Uzanýp tutuverdim
Yok diyemedim bakýþlarýnda ki sonsuzluða
Yaprak dökümü bir mevsimdi
Kimseye aldýrmadan koþtuk
Nefes nefese el ele
Onda özgürlük bende umut
Nasýl da çocuk olmuþtuk
Yýllar geçti
Bende umut
Onda özgürlük
Hep koþtuk
Hiç yorulmadýk
Birkaç ömür tüketip
Ayný nefeste can bulduk
Bir ip
Sol kolumda
Adý umut
Sonrasý,
Sonrasý sonsuzluk….
Þimdi yok artýk
Ne o nede umut
Hala bu þiirde kanasa da geçmiþim
Artýk o ip yok
Koptu
Umut yok artýk
Onda tutsaklýk bende umutsuzluk
Tükettik bu sevdayý….
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.