Kınasız kuzum...

Sana üzülme demeyeceðim...

Üzülmelisin, üzülmek yaþam kadar gerçek...

Kahrolmak kahýrlarý getirecek, et týrnaktan ayrýlýrken tabi canýn acýyacak...
Bir kuþ havalanacak yüreðinden yuvasýz, sahipsiz kalacak...
Aðlamak kaplarken günlerini, kolsuz, kanatsýz alýþmak zorunda kalacaksýn...

En zor olan kýsmý baþlayacak ....

Sonra ben nelere alýþmýþým diyeceksin...
Acý,acý gülmeyi öðrendiðinde bir kaçýþ rolü ile tanýþmýþ olursun’ki;
Sana denilen bütün sözler çoktan yakmýþtý yüreðini ve hiç kimse anlamýyordu...

Üzül ,Kaybýna dedim ya...

Daha önce hiç onlar ellerini kayýp etmiþ miydi?
Gözlerini, dillerini bilmezlerdi...
Bilemez diler sendeki acýnýn tarifini...
sen hariç kimse yapamazdý ki...

Vakit acýlara alýþma vakti !

Sen her zaman güçlüsün unutma.

Benim 14 yaþýnda hiç büyümeyen kýzým...

Kýnasýz kuzum...

Yoldaþýn hep burada sen hiç unutma kuzum...
Unutma.

Yunus yaþar
Sosyal Medyada Paylaşın: