Melankolik hallerim…

Kim ister ki bu ayrýlýk denen melankoliyi...
Gerim gerim gerilir insan çarþaf misali...
Öyle beyaz tenli falanda deðil ha,
kapkara karanlýklar kýskanýr...

Kuþatma altýnda kalýr...
Bütün ümitler en kaz altýnda...
Geç kalýr acýnýn sesine çýðlýklar...

Bir serçe vurulurken göðüs kafesinden akciðerin sol yanýnda , aðrýyý kaburganýn üzerinde hissedersin...

Façalýdýr artýk gecenin çehresi ve buruktur aþk denen yangýnýn...

Alevi kýsýrlaþtýrýlmýþ zaman...
Yalnýzlýðýnla boðuþurken bulursun terk edilen çaresizliðini...

Sesize alýnmýþ yüreðinin kimseler duymaz sesini...
Acý denen þey adýný hatýrlamaktan baþka çaresizlik sunmaz...

Buzul kara kýþýna zincir kýran ayazý karanlýðýnda...
Kimse istemez karalarýn melankolisini...
Þizofrenin tekerrür eden dönencelerini...

Halsiz kayýp edenleri ve sevmediðim çaresiz sözlerin kitabevlerini...
Binlerce yýl yaþadým, binlere karýþmýþ düþüncelerim kayýptýr...

Yunus Yaþar
Sosyal Medyada Paylaşın: