Kefen…

Olmayan bir mezarýn baþýnda bekliyor yas tutuyorum.

Oysa Karadeniz’ de boðulmuþtu umut ettiðim...

Mezarýný ellerimle kazamamýþtým, üstüne bir avuç toprak atmaya yüreðim yetmemiþti.

Aðýtlar yakarak aðlayýp daðlayamamanýn sýzýsýný taþýyacak olmanýn verdiði huzursuzluk, anlatýlmaz bir duyguydu.

Mavinin sularýna býraktýn mý ulan sen sevdaný, kurtaramamanýn piþmanlýðýný yaþadýn mý her gün?

Uykularýnda boðuldun mu denizde ve uyandýðýnda hisettin mi deniz tuzunu damaðýnda?

Hiç olmadý mý seni her gün kahýrlara dakika dakika çaðýran þuncacýk sevdan?

Hiç olmadý mý çölde çoþkun dalgasýnda seni boðan?
Olmadý mý?

Ýçinde vücut bulunmayan bir mezarý koydun mu kimsenin yerine?

Ýþte ben, içerisinde,
Vücutsuz, kefen giymiþ bir sevdanýn olduðu mezarýn baþýndayým:
Þimdi vücudu gövdemden ayrý sayýlmayan.
Yunus Yaþar
Sosyal Medyada Paylaşın: