direniş /salımıza dokunurken çocuklar

burasý karanlýðýn saðrýsý
kýzýl sýzýlar, aðýr aðýr yaklaþýyor saðýmdan..
baþým ýssýz, nazarým ýslak, kulaðým saðýr
a benim yataðýmýn yarýsýnýn yarýsý..
a benim doðacak güneþimin sarýsý..
umutlar saçýlýyor saçlarýmýn aðarmasýndan!
yakama yapýþ, paçama tutun, adýmý aðýtlayarak çaðýr
at sýrtýnda çarpýþanlar sevdasýnca anýldýðýnýn farkýndadýr!..



’Gül denem’ sensizlik, ismimi yitirten esrik sessizliktir..
mücbir sebepler kelepçeler ellerimi,
gözü hep üzerinde ve düþler içinde
bir esir seni severek hücre pencerelerine þiircikler çiziktirir,
kesik kesik terlerken teni, menziline gülüþler biriktirir.
sevdiðim.. dert etme yenilgiye direnen gecelerimi,
geleceðim.. tebessümümde güller yetiþtiðinde,
elbet bir seherde yüreðin titreyecek, ben düþünce eþiðinde!..



karýþtýr ey kalem.. kalýba sýðmayan hicranýmý yeniden,
fýrtýnalarýn uykuya daldýðý yerde nöbetteyim.
ko ki kulaklarýmýn pasýný söküyor bir keskin sâla,
ve kurumuþ kentler sekarat hüznünde derinden..
kasýðýndan yaralýlar, ölümü uzak bilirken kendinden
uçurumdan düþmemiþ bir cesedin cesaret hikayesini neyleyim!
destan beller gibi dokunsun çocuklar salýma,
-çarþamba hüznünü de beraber geçelim bir kalem-
bana yeter; bir gül ek ve göz yaþýný düþür topraðýma!..

Sosyal Medyada Paylaşın: