Diyalog / yakamozda ölü balık muhabbeti

“nesin sen?
çehrende elem
sesinde ki eski renklerden
nasýl þiirleþiyor kalemine; hüznü ahenkli bir Adem?”

kekemeyim diye
üstünde martýlarýn çýðlýk çýðlýða döndüðü deniz sýrtlarýna
akþamlarý ölü balýk numarasý yapamaz mýyým?
kendime þehirden bir hane seçip
ýþýðýndan yakamozda sererim..
bak iþte hane,
tutmuþum ucundan dökmüþüm akþamýn denizine
içinde sen varsýn diye..
martýlar,
insanlar,
sokaklar,
caddelerden banane!.
sonra yine hane
sonra çocuk
sonra açlýk
geçim derdi
konunun bu kadar uzayacaðýný kim derdi?


“neden aðladý aðlayacak gözler biriktiren masallar anlatýyorsun,
hep öksüz çocuklarýn kucaðýna düþeceðini þart koyarak
göðe, düþecek elmalar baðýþlýyorsun,
sonra hüznünü süslüyorsun masaldan sonra susarak?”

gözlerini denizime diksene,
çünkü akþamcýdýr ve kalabalýklardan firaridir her yakamoz
çünkü aðlamaya hazýr her göz çýldýrmýþ bir karanlýða yansýmak ister
çünkü her kadýn nedense bir erkeðin omzunun çöken tarafýna yaslanmak ister
ve nedense her erkek çöken omzunu gizler..
sende iþte dokunma pullarýma yâr,
hikayesinden sýkýlmýþ ölü bir balýðým ben; olabildiðince mundar!

Sosyal Medyada Paylaşın: