İhfa / genzimde bir karanfil kokusu

Ýhfa,
genzimde karanfil kokusu;
apansýz keserek bir haykýrýþý
dilime ne de güzel yakýþtýrýyorsun “sus”u..
ince yerindeyim karanlýðýn Ýhfa
bir sessizliðin yamacýnda,
uzun uzun yutkunuyorum adýný..
gizliyorum diye genzimde keskin karanfil kokusunu
usumda ki vaveyla koparýyor zamanýn tozunu..
ben Ýhfa, çýldýrmýþ bir yaðmurun altýndayým
evlerin ýþýklarýnýn çok uzaðýnda
adýný bu ýssýzlýkta saklamaktayým..
siyaha öykünen griliklerde yaþanmaz deme bana
amberini hep kirli griliklerde savurur çünkü vefa,
yaðýyorsun üzerime yararak boz bulutlarý
ayaza kesiyor hikayemiz Ýhfa, hikayemiz düþler bozgunu,
üþüyor gölgemiz, burasý düþkünler duraðý.
seni susuyorum yine çünkü yüreðim aþklar yorgunu
ayaklarýmý yerden kesmesen olmaz mý Ýhfa
bileklerimi ezmezsen olmaz mý?
ablukaya alýnmýþ sýrrýmýzýn büyüyor uçurumu
baharla kýþ arasý bir mevsim yakýyor boðazýmý,
aþka yakýþtýrýyorlar beni bu halimle Ýhfa
akþamýmý sabahýmý aþka yoruyorlar
yakýyorum þuurumu bir aðýt gibi susuþumla, ahh bilmiyorlar Ýhfa seni bilmiyorlar…

Sosyal Medyada Paylaşın: