Yorgun uykular uyuyorum Göz kapaklarým demirden külçe Her gece kurtlar parçalýyor düþlerimi Her gece terim, aðýrým kendime.
Ýpte asýlý ölüler görüyorum Ölmüyorlar! Ýnat ve vakur Bir bilinmezlik oyunu Çetrefilli yollar uzuyor, uzuyor…
Yorgun uykular uyuyorum Ölüler serilmiþ iplere Pis bir sýrýtýþta yüzler Ölüm kalabalýk, nefessiz Kalbim çarpýyor Bir ses uzaklýðý dizlerim Boðum da gücenen zaman Yaþanmamýþ bir bellek yitimi Bir daha bir araya gelemeyecek
Yorgun uykular uyuyorum Kulaðýmda üzgün bir ses Her zamankinden daha aðýr Ýniltili, kýsýk Aðrýlý bir sanrý yakarýþta Aðrýlý, gücüm dermansýz Ha düþtü düþecek, sendelemeli
Eller yüzüyor hayalimde Baþý olmayan eller, gövdesiz… Öylesi... Siyah, çocuk, yaþlý, kadýn...
Bir kayýkçý taþýyor Birer birer elleri Yýðma yýðýn El istifi Elsiz kalýyor yaþam Sorguda Kimin, kim Cevapsýz aðrýlar minör terkediliþlerde.
Yorgun uykular uyuyorum Sualler suretlerde gizli El okumak lazým Gövdesiz elleri Ýrin elleri Taþlý, nasýra aþina.
Yorgun uykular uyuyorum Duvara dönük yüzüm Yüzüm duvar Buz gibi bir ateþ yakýyor Ne günahým varsa Benimle yanýyor Öyleyse bu acý niye?
Toprak soðutmuyor tenimi Elsizlik düþüyor içime Ýçim ezik, kýrgýn Bir eðreti zaman Yorgun uykularda kaybedilen.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Kaan ali kolcuoğlu Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.