VEDALARIN TINISI

Vedalar göðe yakýn,bizden uzak vedalar.
Daðýlmýþ tüm bulutlar,
Ancak yine de ortalýkta deðil kanadý kýrýk kuþlar...

Vedalar yarýnlara küs, bize tutsak vedalar.
Sahipsiz her bir cümlenin sonunda,
Burada da sonlandý feryat figan susuþlar.

Vedalar çaðýrýyor bizi, hasrete düþen vedalar.
Ýsimlerin unutulmaya yemin edildiði bir yolculuk öncesinde,
Toparlanýr, gider bilinen tüm hatýralar...

Vedalar  aðlamaklý, suskunluðun  kalbinde soluyor vedalar.
Kalemler toplandý, kurudu bütün  tümceler
Yarýnlarsa sessizliðin zehrinde  renklerinden vazgeçmekteler.

Vedalar þehrin gözyaþlarýnda, saatlerin yaný baþýnda  vedalar.
Bazen bekler  bir ölünün  mezar taþýnda,
Ve ebediyet yolcusunun gözünü son kez kapayýþýnda.

Vedalar  zifiri karanlýðýn koynunda,güneþe hasret vedalar.
Bir tutam sevgiye susamýþ dudaklardan,
Dökülür her bir nefese yetecek kadar  vuslat kokan armaðanlar.

Vedalar kýþýn esaretinde, yazýn  bir bakýþýna hayran  vedalar.
Deniz kokusuna  karýþan siyah gümrah saçlardan,
Daðýlýr bir meltem esintisine uyanan sabahlar.

Vedalar kýrgýnlýðýn zemininde,yamaçlardan süzülüyor  vedalar.
Kuþlardan kaçmakta bazý yaralý kanatlar,
Ve  ne zaman konuþsa  vedalar ansýzýn kanarlar...

ZEYNEP SENA DOÐANTEKÝN
Sosyal Medyada Paylaşın: