GÜNEŞ YÜZLÜ RUHUN SON ELVEDASI

Bir gün topraðýndan serpilmiþti sessizce gözyaþlarý;
Korkularýn örttüðü sokaklardý onun tek dostu, arkadaþý
Sahipsiz saatlerdi onun elinden tek tutaný.
Manasýz gibi gelirdi onsuz yaþamak,
Onun geçtiði sokaklardan geçip nefesini ruhumda ýsýtmak.
Kifayetsizdir belki onun elinden sýmsýký sarýlabilmek
Kapkara gözlerindeki kýsýk bakýþlarýyla gökyüzünde buluþabilmek.
Kelimeler ardýnda sahipsiz terk edilmiþ bir kýz gibi geliverirdi bazen bana.
Yaðan son mevsim yaðmurlarýnýn taþtýðý ýslak sokaklardý onun tek sýrdaþý.
Her damla yaðmur içten içe sarar kuþatýrdý tüm ondan ayrý âþýklarý.
Sararan her gül yapraðýnda belki de onun aþký imzalýydý.

Kapkaranlýk þehrin zalim arsýz kaldýrýmlarýnda tek tek onu sorduðum
Kaçamak sözcüklerin kesik manalarýnýn ardýnda
Bilinmez derin aþklar yolculuðunda kayýp ilaný iki heceydi oysaki
Ýçlerde buz gibi bir yaz mevsimini yaþatýrdý bu iki hece.
Kaçamak yüzlü utangaç serseri bir ruhun tek dermanýydý bu iki hece.
Darmadaðýn saçlarýnýn ardýndaki labirentler gibiydi aramýzdaki mesafeler.

Gün olur hasta olup sayýklardý herkes onun adýný.
Onu az tanýyan kimseciklerin dahi belki de hafýzalarýna kazýnmýþtý.
Bir gün ilkbahar mevsimi dayattý kendini dünyamýza
Kömür yürekli karlar buna katlanamadan bir bir göç ettiler þehrin mazgallarýndan
Aðaçlar korkusundan çiçeklerine sarýldý
Gardiyan kuþ sesleriydi her tarafýmýzý kuþataný.
O vakit ilkbahar bir haberdir kulaklarýmýza fýsýldadý
Görünüþe bakýlýrsa bizleri unutmuþtu o sessiz bakýþlarý
Baþka yüreðine sarýlmýþtý aciz ruhu, bedeni
Baþka hayata gömülmüþtü belli ki bizlerin o son ateþi
Yaðmurlar suskun, sokaklar çaresiz
Bir mektup getirmiþti o vakit kuþlar
Kan kýrmýzý sözcüklerdi insanýn içine akan
O gündü ilkbaharýn yýlgýn rüyasý
O gündü biz âþýklarýn ölüme son uðurlanýþý…

Sosyal Medyada Paylaşın: