YORGUN SON NEFES

Yaþamak;
Elinden tutupda býrakamadýðýn düþtü,adeta
Sarýlýyordu karanlýkla güneþin aydýnlýk rüzgarlarý
Savruluyordu bütün evlerin çaresiz çocuklarý
Yaðýyordu zamansýzlýðýn hýnzýr yaðmurumsu hisleri
Sele kapýlýyordu aniden ruh denizler
Belki çarpýyordu karanlýðýn
Aydýnlýða olan özlem duygusu
Sarýyordu ufacýk bir çocuðun rüyasýyla
Anlatamýyordu sessizliðin efendileri!
Aniden hýþým hýþým kavruluyordu sokaklar
Sebepsiz bir hayat kavgasýdýr baþlayan
Þafaklar saatlerden uzun
Solmakla meþgulken güller,leylaklar,papatyalar…
Sessizliðin hükmü sarýyorsa her yaný,
Sokaklar ölümüne tutsaksa ,
Zaman denilen þey suskunsa,
Derinlerden tenha köþelere ,
Bedenlerden uzak ruhlar göçmekteyse…

Anlamsýz bir gün baþlamaktaysa
Þafaðýn hiddeti hayat kavgasýnýn rölünü deðiþtiriyorsa
Aniden sebepsiz bir düþ sarmalýyorsa insanlarý
Bir ozan çýkýp geliyorsa sonsuzluklar yokuþundan
Yükselen türkülerdir bulutlarýna hesap sorarcasýna
Maðrur bir deniz girdabý kadar çekinceli
Hayattýr akan zamansýz mý zamansýz
Yeryüzünü saran bir dua gibidir
Belki vakit gelmezdi buralarda
Ürkek,sessiz,durgun…
Kelimeler cümlelerden, bir tan kadar uzak
Hayat denilen þey solgun birer çiçekse
Yaþlý,dermansýz bir çift gözse;
Bakmaktan yorgun sokaklara
Yollarýna sönerken belirsiz bir deniz
O hayat artýk düþlerde yankýlanan
Ölümüne niyetsiz
Bir o kadar da acýklý, sessiz…

Sosyal Medyada Paylaşın: