YALNIZ ŞAİRLER SOKAĞI

Þafaðýn sökümüyledir baþlayan derin yalnýzlýðým..
Þairsiz terk edilmiþ kör olmuþ þehirlerimdir dillerime dolananý
Bir gün kuytu bir sokaðýn baþýnda vurulmuþ alnýndan yatarken belirsiz sözcüklerim
Çaresiz elimden bir þey gelmez olur kifayete mahkûm gözlerim.

Sessizce usulca yaný baþýmda akarken kan misali yalnýzlýðým
Yýlgýn kör olmuþ soðuk bedenimledir, yalnýzlýðýn aþký suretine doyamadýðým
Gün olur alýrlarsa kayýp sokaðýn yaný baþýndan
Bir uðultu belli belirsiz hýçkýrýklardýr duyulmayacak olan.

Kan kýrmýzýsýna dönüþürken gökyüzü neylersin,
Çaresizce öylece hiç kýpýrdamadan yatar vakit
Þairler çýkýp gelseler toprak denilen sarhoþ sevgilinin baðrýndan
Kaçýrýp kurtarsalar o vakit,
Süpürseler duygularýmý kaldýrýmlarýmdan,
Kan damlayan kelimelerimi bile býrakamadan.

Solarken bedenim eski gül bahçesinden kayýp bir gonca gibi
Kayýp gider olurken yüreðim,
Tek sýrdaþým þairler sýrtlasalar cansýz bedenimi
Ateþ olsalar kor olsalar suskun yürekleri
Daðýlýrken vurgunsuz topraðýma düþen son gözyaþlarým
Yýkýlsa sözlerimden kesik kesik kalmýþ duygu kýrýntýlarým
Kapansa o zaman gök karasý masum bakýþlý yýldýzlar,
Sürülse sürgün yeseler yeryüzü denen ateþten mustarip belalý cehenneminden
Baþka bir boyuta sürülseler,
Kelimelerim yorgunca aðýr aðýr düþerken kabrime
Belirsiz bir umuttur çökerken ebedi þairler sokaðýna.
Gün olur eller gökyüzüne doðru yükseldiði vakit
Son bir hýþýmla daðýlmasý muhtemeldir bu son nefsin.

Son kalan þairledir uðurlanan bir can,
Suskun sözcüklerdir artýk taþýyamaz olduðu an
Yakýlan þiirler, sonsuzluða doðru yükselirken aðýtlar ve suskun insanlar
Kelimeler ki artýk bunalýmlý bir ölüm sokaðý,
Terk edilmiþ þairsiz bir ölüm fermaný.
Düþerken kap karanlýk kör yýldýzlar
Artýk umudun yýlgýn hissidir kapýlan.

Ölümle kutsanan þairlerdir bu sokaðýn tek sahibi
Ölüm denilen aþkýn ateþe tutuþmuþsa o vakit
Sözcükler þiirlerine yetim,
Þiirlerse þairsiz sayfa denilen yýðýnlara…


Sosyal Medyada Paylaşın: