Eskimiş Mazilerden Kalan Düşler

Bir düþ yaðmuru sarmalýyordu ruhumu
Güneþin sýcaðýnýn acizliðiyle beraber
Sokaklarda
Iþýklý bedenlere gizlenmiþ ruhlar geziniyordu
Ufacýk bir köþede
Ayakta kalmaya direnen
Bir aðaç gölgesi duruyordu.
Ruhundaki bitkinliði bedenine vurmuþtu.

Taþtan evler büyüyordu gözden göze
Gözlerindeki yaðmur izlerini silmeye çalýþýyordu
Bir sis bulutu sönmüþtü yüreklerine
Bir türlü yaþam akmaz olmuþtu

Bir çocuk yüzlü bir melek vardý
Sokaðýn tam ortasýnda
Elinde eski tahtadan kalma bebeðini
Yaðmurdan korumaya çalýþýyordu
Yýldýrýmlar,þimþekler yolunu kesiyordu.
Ama o melek ruhluydu.

Belirsizliðin ta kendisiydi o sokak.
Etraf ýssýz insan bedenleriyle kaplýydý
Ýnsanlar hem yorgun hem de yanlýzdý.
Hayaller ,topraðýn altýnda,rüyalardaydý.

Etrafýda çeliþkili bir dünyayla kaplýydý
Elinden tutup da koparamadýðin
Bir meyveydi.

Sahipsiz,öksüz,yetimdi.
Geçmiþin güzel alameti maziye teslimdi.
Bir belirsizlik yaþanýyordu sanki.
Gözlerindeki çiçekler kök salmazdý,
Güneþin yeþili kýzýla dönmüþtü.
Bu sokakta herþey çok belirsizdi.

Gece dinmiyordu gökyüzünden
Bir masal merdiveni olsa sonunu bulamazdý.
Yýldýzlar kaçýyordu içten içe
Ýçimi belirsiz bir korku sarýyordu.

Suhallerin yerini ölüm sessizliðine terk etmiþti.
Suç iþlemiþ bir çocuk gibi
Suskun ve mahzundu.

Anlamýný yitirmiþ sözcükler,
Güneþini aramaktan ümidini yitirmiþ
Ruhlar,
Ayrýlýða hiç tahamülü kalmayan sevgililer.
Derdi olmayaný yoktu bu sokaðýn.

Sahipsiz kediler bile terk etmiþti.
Bir perdeye gizlenmiþti sanki.
Güneþ,derin bir mateme düþer gibiydi.
Sokaðýn çaresini kimse bilmezdi.

Deniz yüzlü çocuklar,
Sevgi yüklü çiçekler,aðaçlar
Göçüyordu saðnak saðnak.

Kifayeti kalmayan ,içi boþ ,
Meþguliyeti olmayan,
Arsýz mý arsýz,
Yaramaz mý yaramaz
Ölümüne tutsak bir hayatýn
Ruhlardan gelen nidalarýn
Sessiz mezarlýðýydý orasý.

Orasý benim tek girdabým,
Ölümüne kaybolduðum,
Ýnsanlardan uzaklaþtýðým tek yer,
Benim zihin dünyamdý!...






Sosyal Medyada Paylaşın: