Çok yalnızım

Çok yalnýzým!
Ne kitap ne müzik ne film,
Hiç biri azaltmýyor yalnýzlýðýmý.
Her film bitiþinde,
Her müzik geçiþinde,
Her satýr arasýnda,
Artýyor yalnýzlýðým.
Hiçbiri iyi gelmiyor.
Hiçbir sokak,
Hiçbir yýldýz,
Hiçbir gece,
Geçirmiyor yalnýzlýðýmý.
Nefesim yalnýzlýk kokuyor.
Gözlerimden yalnýzlýk akýyor.
Öyle yalnýzým ki,
Rüyalarýmda bile yalnýzlýk görüyorum!

Çok yalnýzým!
Ýçtiðim her yudum yalnýzlýk,
Boðazýmda kalýyor.
Yediðim her kaþýk yalnýzlýk,
Midemi bulandýrýyor.

Çok yalnýzým!
Öyle yalnýzým ki sesimi unuttum.
Ýçimden konuþmaya alýþtýðýmdan,
Konuþmayý dahi unuttum.
Bir yazmayý hatýrlýyorum,
Bir de saatlerce boþ duvara bakmayý.
Görmediðimden içimi ýsýtacak bir yüz,
Mehtapta ayný duvarlar da.
Çiçeklerde ayný halý da.
Mavi gökyüzü sývalý bir duvar aslýnda!

Çok yalnýzým!
Çay yalnýzlýk kokuyor.
Kahvenin tadý ayný yalnýzlýk.
Esen rüzgar yalnýzlýk gibi soðuk.
Ve en kötüsü,
Þu geceler yalnýzlýk kadar yalnýz!

Çok yalnýzým!
Daha nasýl anlatabilirim?
Yalnýzlýk baþka nasýl anlatýlýr?
Tüm bu metaforlarýn içinde,
Anlatýmýn en sade dilinde,
Söyleyebileceðim sadece iki kelime!
Çok yalnýzým.


Sosyal Medyada Paylaşın: