Güneþ doðuyor artýk gündüzleri, Bulutlar beyaz artýk ve rüzgar, Rüzgar esiyor artýk yapraklara. Uçuruyor dökülen kuru yapraklarý, Teker teker alýyor gözlerimden, Dökülen dertli yaþlarý. Desem inanýr mýsýn? Ben inanamadým.
Nefes alýyorum artýk gece uykusunda, Yahut öðlen güneþi vururken daðýnýk saçlarýma. Uyanmam da bir hoþ artýk eskisi gibi deðil, Aðlayarak deðil mahmur gözlerle bakýyorum sabaha. Sabaha nazýr uyandýðýmda oluyor elbet, Lakin mutluluða yakýn deðil. Ama aðlamýyorum artýk sabahlarý. Desem inanýr mýsýn? Ben inanamadým.
Öfkem dinmiþ gibi artýk, duvarlarla aram gayet iyi Bazen hadsizlik ettikleri oluyor elbet, Vuruyorum aðzýnýn ortasýna iki tane, susuyorlar. Ama artýk aramýz iyi, öfkelenmiyorum. Artýk duvarlarla aramýz seninle olduðundan daha iyi. Duvarlarýn beni terk edebileceðine, Ýnanýr mýsýn? Ben inanamadým.
Öyle böyle geçti onca yýl ve terkediliþimin aylarý. Gaflet içinde þuursuzca suçlamalarýn, Ýþlemiyor artýk kalbin derinliklerine. Verdiðin zararlarý bir inþat ustasý misali, Kapattým týrnaklarýmla kazýyarak topraðý. Yani anlayacaðýn artýk, Sardým içimdeki tüm yaralarý. Artýk sapa saðlamým desem, Ýnanýr mýsýn? Ben inanmadým.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Utku Can CANATAN Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.