Kaybetmeye alışır mı insan?

Kaybetmeye alýþtým artýk.
Sürekli unutur oldum.
Mesela geçen aklýmý kaybettim.
Nereye koyduðumu unutmuþum.
Çok aradým nerededir diye.
Bakmadýðým yer kalmadý.
Kalemliðimin içinde yoktu,
Çantamýn içinde de yoktu.
Aksi þeytan! Nerede unuttum acaba?

Sonra mutluluðumu da unuttum.
Kitaplýðýmda baya bir aradým.
Raflarý teker teker gezdim,
Yoktu.
Yastýðýmýn altýna baktým,
Kaybolan göz yaþlarýmý buldum,;
Ama mutluluðum yoktu.
Aksi þeytan! Nerede unuttum acaba?

Ýnanmazsýn geçen gün ýþýðým kayboldu.
Nereye koyduðumu unutmuþum.
Gökteki yýldýzlara soracaktým,
Baðýrdým, çaðýrdým hatta haykýrdým!
Ama yýldýzlar da yoktu.
Mehtaba sorayým dedim,
Ellerimi uzatýp gök yüzüne,
Bulutlarýn arasýnda aradým;
Mehtap da yoktu.
Aksi þeytan! Nerede unuttum acaba?

Çok unutkanlaþtým bu aralar.
Sürekli kaybediyorum bir þeyleri.
Aklýmý, göz yaþlarýmý, ýþýðýmý,
Kaybediyorum.
Sürekli eksiliyorum.
Korkuyorum biliyor musun?
Bir gün diyorum kendi kendime,
Bir gün, ya kendimi de kaybedersem?
Unutursam kimsenin bakmadýðý,
Baksa da umursamadýðý bir köþede.
O zaman ne yaparým?
Nasýl bulurum kendimi tekrar?
Aksi þeytan! Hatýrlar mýsýn beni?

Sosyal Medyada Paylaşın: