zaman sallarken çocuklarý beþiðinde
ebem hüzün sarardý asmaya
sokulsak rüzgar kokardý geceleri
koklasak bulut
sisli bir akþam inerdi daðlara
ay gecikirdi yine
damlar yuvulur
yuvak sesini örtünürdü sokaklar
üþürdü toprak damlý evlerin çocuklarý
konum verince güneþ Nurçek’ten
sobada kor olurdu meþe
odayý sarardý bestel kokusu
babam dengelip çardaða
maldanda serçe kuþlarý
dudak payýndan tutup bardaðý
anam “ülen herif” derken
yumup gözlerini
içine bir yudum ah çekerdi her daim
kýþ biriktiriyor rüzgar
kanatlarýnda üþüyor göçmen kuþlar
baharsýz mevsimlere yatýyor Gamar
namluda çürüyor yýllarý
kanayansa güneþ, dut yapraklarýna
ciðerlerimizde öksüz bir ülkenin çýðlýðý
yaðmur giyiniyor sesimiz
uzaklarda
hep uzaklarda bir umut kokusu
Sýtký Özkaya
26 Haziran 2021