topraðý eþeleyen çocuk
dað baþlarýnda ölüyorum
yýldýrým çekti bedenim
kaç kez vuruldum sýrtýmdan
hâlâ yüreðimi yokluyor ellerim
uçurum aðzýyla esiyor rüzgar
bir kavký çaresizliðinde daðlarým
ihanetinde “hes” yazarken zamanýn
cam kýrýklarý kusuyor dereler
kuþlarýn dudaklarýnda ölüyor gelecek
Alara’da boðuyor sesimi ellerin
oysa
Ardýç yüklü kuþlar uçardý üzerimizden
deðirmen döndüren
kirmen çeviren kadýnlardý analarýmýz
babalar harman savurur
çiçekler dua gibi açardý daðlarýmýzda
üstümüze üstümüze yaðardý yýldýzlar
sürülmüþ toprak kokardý mintanýmýz
ve þimdi
sessizliðin sýðýnaklarýnda
yavaþ yavaþ alýþtýrýlýyoruz
gülüþünü yitirmiþ kuþlarýn ölüþüne
gamzesine serçe tutunan çocuk
düþ tutan gecelerde
güneþi arýyor içindeki kardelen
yüklenip turna kokan hikayeleri
karanlýðýn koluna girip
nasýl geçeceksin
gece yarýsý geçilen köylerden
unutma an gelir sesine aðýt besteler sular
29 Haziran 2021
Sýtký Özkaya