sus pus oturdum avucumda sýkýp kimliðimi þiiri aradým kasabalý yüzlerde
gerçek, çizdiðim yüzlerde uydurmaca nerede, bizim köylü Ümmügülsün’ün yüzü Hatýp dayýnýn acýlý gülmesi
bir tepsi güneþ ýþýldar mý gökyüzüsü ç’alýnan evlerin hurda yüzünde
yaðlý ellerin eritildiðinde yaðý nasýl kalýrlar kupkuru, harman yeri
avundum, anladým oturduðum düz tahta sandalye ne sivri kalem ne keskin kaya yumuþacýk güneþli toprak
yüzleri fýrýn kýrmýzýsý, tarladan sýrt boyu yükle dönerdi ýrgat kýzlar kimi gün ellerinde bir tutam fi olurdu lastik ayakkabýlarý topraklý sanýrdýk elleri topraktan örüldü beyaz yüzlerimize yarsýrlardý (gâvurlar hiç yanmamýþsýnýz) derlerdi
ellerimizden utanýrdýk inceliðimizden beyazlýðýmýzdan yerken bir avuç fiyi
otururdum gölgeli, çiçekli balkona þiir arardým yüz boyu dizime dayanýrdý dirseðim yüreðim bir yüreðin içinde yumup açar gözlerimi denerdim güneþi
bilincinde mi her gün kime..
01. 05.1987 / Nazik Gülünay
Sosyal Medyada Paylaşın:
glenay Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.