BİR BİSİKLET HİKAYESİ(2.BÖLÜM)

Tutamýyordum zamaný.
Kayýp gidiyordu ufkun karanlýklarýna doðru bir yerlere
Sözcüklere iþkenceler baþlýyordu
Aðýr aðýr hançerleri saplanýyordu yüreklere
Denizden ekmek tutan bir kadýnýn hali kalpleri burkuyordu birden bire
Deniz bile bu durumdan isyankâr, titrek, tedirgin
Kaç geceler kýyýsýnda soluðunu kesen rüzgârlarýn etrafýnda yalnýz, yapayalnýz
Buz kesilmiþ bakýþlarýnýn kesiþtiði yolda aðýr aðýr yürüyordu.
Eski, boyasý yýpranmýþ bisikleti ona eþlik ederken
Zaman kör saatçi gibi dona kalmýþ gibiydi
Zaten babadan gayrý yoksul ve yetim gelmiþti bu günlere
Yüreðin derinliklerinde kaybolmuþtu umutlarý
Taþ dönmüþ yüreklere ekmek davasýndan katlanmak kolay deðil gibiydi beklide
Ufacýk ömründe kaç defa gülmüþtü zaten talih yüzüne
Kýyýsýnda her vakit baðrýna bastýðý denizden baþka kim duyabilirdi nefesinin hiddetini
Her gün öðlene doðru çýkardý ekmek davasýna
Yüreðinde belki bir umut
Bir o kadar da açlýðýn gölgesinde derin bakýþlar
Yýlmýyordu da o bakýþlarý
Sahilin az ötesine eðildi, oturdu
Ve baðrýna bastýðý denizden baþladý ekmek tutmaya
Her geçen vakit kalabalýklaþýyordu sahil
Ufak derin serin bir yaz akþamýnda esen meltem rüzgârlarýnda
Yorgunluktan bitap düþmüþtü bedeni
Ne konuþabiliyor ne de anlatýlanlarý anlayabiliyordu
Belki onun gibi kimse sevemezdi denizi
Birden evinin camýna doðru asýlý kaldý bakýþlarý
Dur adeta kalbi
Aniden yere yýðýldý ve öylece kaldý
Kimsecikler yardýmýna koþamadý günlerce
Oracýkta nefesi sonsuza dek söndü
Sonunda aralandý evinin kapýsý
Denizi bundan haberdar olmasý pek fazla vakit almadý
Vurdu dalgalar kýyýlara, daðlara, taþlara
Sele döndü þehir
Ve sonunda denizine kavuþtu bisikletli kadýn
Onu baðrýna bastý sonsuza deðin
Geriye bir þey kalmadý ondan hatýra
Deniz sevincinden durgunlaþtý, yatýþtý
Ne vakit baksam o denize beni çaðýrýyor gibiydi
Huzura ulaþtý bisikletli kadýn diye içerlendim, teselliyle karýþýk
Ne zaman kaybolsa bedenler karadenizin dalgasýnda büyüyordu yalnýzlýðým her an
Ne de olsa artýk bisikletli kadýn da onundu artýk
Yýkýk dökük evden Karadeniz’in baðrýnda huzura ulaþtýðý ana dek
Ruhlarda hüzün, gözlerde yaþ...

Sosyal Medyada Paylaşın: