KORKULARIN ARDINDAKİ SIR

Yalnýzlýðýn süpürdüðü yollardan geçiyordum
Ruhum aðýr yârenlerin esaretinde
Kayýp bir çocuk gibi yorgun, sefilce
Dört bir yaný kuþatmýþçasýna üzgün, kederli
Etrafý ufacýk loþ bir odadan ibaret
Ýçin için titriyordu bedenim.
Çocukluðumun yaþandýðý yollarda kaybolurken
Üstü baþý kir pas içerisine bürünürken ruhum
Aynalardan kaçacak kadar korkak, titrek bakýþlarým
Tersine sanki dönüyordu dünya.

Ne vakit kaybolsam böylesi karanlýk girdabýnda
Atsam kendimi yalnýzlýðýn koynuna
Prangaya vursalar mil çekseler gözlerime
Zaman yine getirse eski beni.

Þafaklar inlese için için
Gökyüzü birden kap kara kesilse
Ýçimdeki fýrtýnalarý da bilseler keþke
Hayat suya yazýlamaz oldu.

Ölümdür benim gibi faninin ensesinde
Kaçmak ne çare ki gelmez mi o gün yine

Yalnýzlýk ölüm kadar sarmýþsa bedenimi
Ruhsa çýkmaz sokaklarýnda kayýpken
Kifayetsizlik gibidir yalnýzlýðýn teþhisi
Gün olur seni de alýr
Eritir ruhunu, bedenini
Bir türlü kopamaz, yakaný býrakmaz mý seni
Korkunun ecele faydasý yok ne yazýk ki
Yitip gitmiþse ruhsuz bedendir kalmýþ geriye
Hangi vakit hangi fýrsatý kollar kim bu diye
Yeni bir kurban mý kaldý þu fani hayattan geriye
Yalnýzlýk yine bizlere düþman.

Ölüm korkusu kuþatmýþsa her yanýmý
Bir derin ummandýr yalnýzlýk
Ölüme ne sormalý
Þafaklar kopmaya yakýn
Yalnýzlýksa kör telaþ
Artýk kum saatidir yalnýz akmaya muhtaç
Eller yüreklerde, gözlerse telaþ
Terk edilmiþ bir çocuk gibi
Duyulan gözlerde yaþ
Ýçlerde son nefes…

Sosyal Medyada Paylaşın: