Kimsesiz Bir Ölüden Kalanlar
Yoksuldu bir zaman bu ruh
Geçen vakit neleri alýp gitmiþti
Ufacýk yüreðinden akýp giden zaman
Kim bilir daha kimleri de gömecekti derinliklerine.
Keder denilen duygu öylesine sarmýþtý ki insaný
Yürüdüðü kalabalýk sokaklarda kimsesiz, yetimce
Arsýzca aniden kopan bir þimþek gibi
Nice dertler eklemiþti o kalbe.
Þubat soðuðunun titrettiði yolda kimsesiz ve yalnýz geçerken bir gün
Elinde eski bir defter ve arasýna iliþtirilmiþ bir mektup
Aman yarabbi onu gören herkes dehþet içerisinde
Anýlar bir olup iþkence eder gibiydi
Üþümemek için direnmiyordu bile
Aniden yaðan yaðmura raðmen defteri arasýndaki mektubu bulup derin derin bir nefes bakakaldý
Ruhu bu kadar heyecana direnirken
O içten içe erir gibiydi
Bir an yýðýldý kaldý þehrin kimsesiz ortasýnda
Yardýma geleni de olmadý
Son nefesini verirken bile yalnýzdý
Ruhu bile acizlikten terk ediyordu
Bir ara gözlerindeki yaþ yaðmurla bir oldu
Kayýp gitti bir yýldýz gibi
Son sözü bile anlaþýlamadý
Mektubaysa kimse dokunamadý
Öyle kas katý kesilmiþti ki bedeni avcunun içerisinde kalmýþtý
Öylece gömüldü kimsesizler mezarlýðýna
Ardýndan bir dua okuyaný da yoktu
Yaðan yaðmura inat topraðý atýlýrken bile
Kefeninde yüzü gülümser gibiydi
Dünyadan geriye kalan bir avuç toprakla gömüldü gitti
Þiir defteri ve mektubuyla beraber göçtü gitti
Belki de çok mutluydu kim bilir
Anýlarý ve sevdiðinden hatýra mektubu bile onu yalnýz býrakmamýþtý
Þimdi sonsuz uykusunda huzura kavuþmuþtur belki de...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Kavramsal Empati Yılmaz S Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.