Asya
Þehadet parmaðýmla þah damarýma ettiðim yeminimsin.
Yüreðimde yaktýðýn þemin sönmeden,
Nedir bu gitme telaþýn?
Kirâmen Kâtipleri bilir;
Ant olsun gözlerimde buz tutan yaþlara,
Unutursam kalbime düþtüðün ve yerinden söktüðün günü?
Aðrýsýnda býraktýðýn geceler,
Taþa çevirsin lâl çýðlýklarýmý.
Sesin sesimden düþtükçe ölüyorum Asya.!
Oysa bütün daðlarý çepeçevre saran,
umudun türküsü olacaktým sesinin uçlarýnda.
Nereden bilebilirdim ki;
Hýçkýrýk olup düðüm kalacaksýn boðazýmda.
Kirpiklerimin altýnda ki hüzün göçüðünü kaldýr diye,
Yalýn ayak koþtum ardýndan.
Tutamadým.!
Yaðmur damlasý misali süzüldün;
Durmadan ýradýn bakýþlarýmda
Ve beni görmeyen âmâ gözlerini düþlemek kaldý,
isimsiz kentin veda istasyonunda.
Asya’m.!
Giden bütün yüzler döndü;
Hiç biri sana benzemiyordu.
Ben Seni rüzgar deviren saçlarýndan;
Deylem bahçelerine benzeyen Gamzelerin den
Ve dað gibi kaþlarýnýn eteklerini yurt eyleyen,
Güneþin kardeþi gözlerinden tanýrým.
Buza kesmiþ dilsiz taþlar çözüldü,
Yalnýzlýðýmýn kuyusunda kaynayan suda.
Belki Sen de gelirsin diye,
hüzünlerden ayýkladýðým umut duruyor hâlâ tâ þuramda.
Ah be Asya’m!
Sol omzumda ki günahlarýmýn sýzýsý;
Sýratýmýn kýl gibi ince keskin kýlýcý,
Can dediðin sadece topraða düþünce mi kýrýlýr kolu kanadý?
Ö(z)lüyorum Asya!
Topraksýz hasretin kefenleyip sararken dört bir yanýmý.
Vasiyetimdir;
Hirâ da gözleri âmâ eden güvercin yuvasý ,
Taifte çocuklarýn elinden atýlan günahsýz taþlar aþkýna!
isterim ki ellerim ve saçlarým çürümesin .
Zira onlardýr bir zamanlar bana dokunduðunun yegane hatýrasý.
Fýrat YETÝÞ
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.