Yýldýzsýz bir gece bu ;
Bulutlar paslý hançer gibi,
Gökyüzünün baðrýnda vuruldu .
Yaðmur inzivaya çekildi.
Toprak delice baðrýný dövüyordu .
Aðaçlar etrafýnda dönen semazenler misali ,
Giden yapraklarýna aðlýyorlardý .
Uyan sevgili !
Aþk inliyordu !
Derin sessizlik ardý ;
Yüreðin ölüm selasý duyuldu !
Mecnun’dan Kerem’e,
Aslý’dan Zühre’ye,
Yusuf’tan Züleyha’ya
Aþk-ý eðil kýyâma durdu.
Çölün baðrýndan kopan,
kum tanesi yalnýzlýðýndayým!
Kimse bilmez içimi ;
nehirleri kurutan Kerbelanýn susuz feryadýndayým!
Hal-i periþan olsamda,
Kýrdým kalemi Sevgili,
iflah olmaz gitmelerin göç telaþýndayým.
Bir zamanlar alnýný þiirlerle öptüðüm Aþký;
Þimdi, harf harf dudaklarýmý kanatarak siliyorum.!
Keþke , yalanlarýný öðrenmeden önce;
Kalbimin yamaçlarýndan esip gelseydi ölüm.
Kör topal düþmeden dýþý bahar ,
içi zemheri Gönül tuzaklarýna;
Can verseydi nefesimde,
Seni daha görmeden!
ömrüme biçilen zaman.
Kalmadý bende, kirpiklerinin gölgesinde serinleyen kor bakýþlar.!
Uðruna harcadýðým uykusuz geceler ,
Þimdi mum misali, erim erim beni yakar !
Yýrtýldý ; diken oldu aþkýn gömleði , Gayrý durmadan canýma batar!
Kýrýk bir ney týnýsýnda hüzünle harfleri aðlatsan da;
Dað gibi sustum!
Nafile artýk , sesim çýkmaz sana .
And olsun iki ýrmaðýn birleþtiði yere ;
Seninle ayný düþleri yatýrmayacaðým topraðýn döþüne.
Kardelene hayat veren kar suyunu avuçlarýnda getirsende ;
p’aklar mý sanýrsýn yalanlarýný bende
Þahidim olsun ateþin yüreðini donduran Yaradan !
Bundan sonra inanmam; hiç bir s’özüne kanmam.
Yalnýzlýk deðil ; üzeri örtülü yalanlar acýtýr canýmý.
Koparýn parmaklarýmý ,
yarsýn topraðýn þah damarýný!
Geçer elbet;
Ömrün üstüne devrilmiþ kadehler dolusu keder!
Ayrýlýklarý emziren ölümcül sancý;
Ki biliyorum sabrýn gölgesinde,
Boðulur kendine ecel olur günün birinde .
Ey güvercin yuvasý ve örümcek aðýnýn arkasýna, ümmetin akýbetini gizleyen Rahmân!
Ebrehe’nin fil ordusunu, Ebabil kuþlarý ile bozguna uðratan Yüce Sultan !
Feryat figaným Sanadýr.!
Duam yakarýþým Sana.
Ç’aðlasýn içimin ýrmaklarý,
dudaklarým da yeþeren tövbekâr nidalarýma.
Ya Rab!
Denizde içtiðim yeminler beni çöllere sürdü.
Utancýmýn divanýnda riyakâr yüzler öldü.
Yüzümün ebrusunu ahlar yalanlar ördü.
Çöz nolur hançerem de ki bu aþkýn kör düðümünü.
Gayrý ömrüm yoluna ; Gönlüm sade sevdana mühürlü.
Fýrat YETÝÞ
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.