ÇIĞLIK ÇIĞLIĞA SUSARKEN

Çoðalýyor anlatýlmadýkça sessizliðin çatýsýndaki dumanlar.
Yuvarlanýyor bedenlerin yükünde aðýrlaþan gri vagonlar.
Soruyor özlemde soluklanan dikenli tellere takýlý uçurtmalar;
Neredeler zaman kaynarken buharlaþan damlalardaki adamlar?

Alýþamýyor yürek dolusu hüzne gark edilen hayaller.
Buluþamýyor çýrpýnan özlemde çakýl taþlarý toplayan eller...
Dokunamýyor bebeklerin aðlayan sözcüklerine o bedenler.
Kanatlanýyor bilmeden yalnýzlýðýn puslu aynasýndaki kelebekler.

Yokluyor bir el, ceplerinde sararan takvim yapraklarýný.
Okuyamýyor anlamdan vazgeçen yýllarýn biriken satýrlarýný...
Alamýyor bir çýrpýda parlayan güneþin mütebessim selamýný.
Yükseliyor hayatýn gergin tellerinden amansýz bir þarký!

Düðümleniyor engin denizin açýklarýnda mai dalgalý saçlar...
Kararýyor yandýkça cam perdeler gibi gökyüzündeki yýldýzlar.
Uçuþuyor alçak damlarda þakýyan bülbüllerden dualar...
Yakýþýyor düþ koltuðunda sallanan eski kilim dokusuna yýldýzlar.

Yükseliyor bir martý sesi ile bekleyen bedenlerin çýðlýðý.
Yankýlanýyor bomboþ meydanda gürültüden kaçanlarýn alkýþlarý.
Susuyor sustukça arþa deðen kimliksizlerin feryatlarý!
Sormuyor kimse nedir seher vaktinde bu gürültünün kaynaðý...

Birikiyor suya býrakýlan hayatlarýn kuma gömülü eseri...
Örtülüyor yalan kumaþlarla hazýrlýksýz yakalananlarýn üzeri.
Dökülüyor gökyüzünden bir teselli, kuruyan gözlere akþamüzeri.
Köpürüyor denizlerin neþesi coþuyor sararan benizleri...

ZEYNEP SENA DOÐANTEKÝN



Sosyal Medyada Paylaşın: