ilmek ilmek..

Tanýdým..

Sanýrým evvelki yýlýn bitmesine üç ay vardý..
Oldukça giz’li... Buram buram özgüvenli..
Ellerini kalemden bir illete bulaþtýrmýþ..
Fezadan geliyordu kelimelerinin kokusu
Uyandýrdýðý öyle bir merak ki ;
Bulunduðu yer pandoranýn kutusu.
Kendisi; içinden çýkan son umut..

Sandým...
Yanýldým..
Kandým...

Þuan Vakit geçtikçe sadece ’"iz" býrakacak birinin Yasýný tutmaktayým..
Güneþ doðsada; Mürekkebin son demine dek Serüvenleþen bir dolunay bu..
Kasvetli gecenin kalýntýsý..
Umutlarýn ateþte yakýlmasý..

Kan(a)dým...

Fesleðen dokulu dizelerle,
ilmek ilmek tattýðým anýlarýmý yýrttým..
Evet bu bir itiraf..!
Ben o gece hiç uyumadým..!
Sokak lambasýnýn altýnda bir kediyle sabahlamak Zihnimin el vermediði bir veda bu..!
Amansýz bir neþter kesiði..!
Yýldýzlarýn kermes düzenlediði zifiride,
açýlan bir yara.....

Düþündükçe inancýmý kanatýr..

Ve biliyorum Her yara, iz olana kadar acýtýr....



Sosyal Medyada Paylaşın: