Zamana Bırakacaktım Ama Zamanla Kendimi Bıraktım

Kendi yalanýnda elbet boðulurdu insan.
Elbet o gün, kendi cümlelerimle kurduðum daraðacýnda sallandýracaktým kendimi.

Artýk biliyorum ki,
Adýný hiç hatýrlamadýðýn bir yabancýyým sende.
Bir kent ne kadar acýtýrsa insaný,
O kadar acýyorum.
Merak ediyorsan,
Henüz hiçbir yaram kabuk baðlamadý.
Yokluðun muydu beni böylesine sessiz kýlan.
Yoksa neden bunca zaman sonra,
Hiçbir þey yokken aklýma düþmen!

Bir akþamüstü, sessizce içinden vedalaþýyordun benle,
Oysa az önce bir enkazýn temellerinin atýldýðýndan bir haber,
Þehirler arasý bir vapurun yüzüme vurduðu acý rüzgarý içime çekiyordum.
Çok sonra farkýna vardým,
Bu yolculuðun bir ayrýlýðýn doðumu olduðunun.
Giden ben miydim,
Yoksa gönderen sen mi?
Cevabýný hiç bulamadýðým bir soruydu ilk baþlarda.
Ama þimdi...
Biliyorum ki,
Gözlerin hiç nemlenmedi bu ayrýlýðýn ardýndan.

Ey Ýstanbul,
Anla beni, kýyýlarýndan son geçiþimdi bu!

Her acý ilk baþlarda biraz sancýlý olur.
Biraz iç kanamalý.
Tutacaðýmý sandýðým sözler verirken vazgeçiyordum senden.
Yavaþ yavaþ, öyle sessiz, öyle acýsýz ki,
Kendi acýmý bile unutuyordum.
Kendimden mi, yoksa senden mi geçiyordum!
Bilmiyordum.
Oysa geçtiðim hiç ayak basmadýðým bir þehrin sokaklarýydý.
Yalýn ayak..
Yalýn ve çýrýlçýplak, bedenime çarpan bütün gerçeklerin yansýmasýnda.

Ben,
Kendi hüznümün þairiyim.
Kendi yok oluþumun katili.
Daðarcýðýma hiç sýðmayan bir kelimeye sýðýndým hep.
Seni unutacak kadar az sevdiðime ikna edecektim kendimi.
Elimde bir tek zamana tutunmak vardý,
Çünkü,
Zamanýn en iyi yaný yokluðuna alýþmaktý.
Ki öyle de oldu.
Artýk uyandýðým hiçbir sabahta yoktun.
Ve hiçbir kapý ardýnda beni beklemiyordun.
Buna inanmýþtým ve
Bu yýllarca sürüp gitti.

Zamana býrakacaktým.
Ama zamanla kendimi býraktým.
Þimdi yeniden dönüþüm sanadýr.
Yokluðuna yeniden merhaba.
Sosyal Medyada Paylaşın: