Þöyle bir düþündüðümde Gözyaþlarýmdan baþka kimsem yok diyorum. Ama onlar bile benimle kalmýyorlar ki... Damlayýp gidiyorlar... O ne afilli yalnýzlýk öyle ! Bana kalan tek þey; Damlayýp giden yaþlarýmýn artýklarýný emen yanaklarým. Sorsan herþeyi anlatýr onlar. Kendi resmini bile görürsün orada. Uzaktan bakýnca yaþlýlýk, Yakýndan bakýnca sensin onlar. Sen... Þimdi nasýl bakayým kalbim yetmezmiþ gibi, Bir de yüzümde senin suretinle bir baþka yüze ?
Sosyal Medyada Paylaşın:
burakdemirci Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.