DÎL

Seven, iþini bilen dîl; iþini bilmeyen deðil;
Ýþini bilmeyen bir dîl, aþkla haþýr-neþir deðil;
Fehmeyle be ey beþergil, þunu anla, çok iyi bil…!...
Sevmek için var oldu dîl, hiç sevmemek için deðil…!

Derviþsen iyi bil dîlin, sevmektir tek ana dîlin!
Ses dili dýþýdýr dîlin, kâlb dili içidir dîlin;
Anlatmaya yetmez dilin, merâmýný ana dîlin;
Çünki merâm, sevgilinin “Sev!” Dediðidir, bilin…!

Geçmektir aþk ten-û candan ve dâhi ömr-û cihândan…
Ýçmektir hem nihânýndan esrârý menbaýndan;
Olsa da ecel kývâmýndan, þerbet-i candýr cânândan;
Zehir olsa yâr elinden, içilir imiþ aþkýndan.

Bu demi aþk demi derler; silkinip uyansana sen!
Sevmeyen dîli n’ederler? Sevip sevip yansana sen!
Yanan yanana hep eller, az deðiller, baksana sen…!
Yananlar hep belli eder gözlerinden, anlasana sen…!

Tutuþacaksan tutuþ dîl, rýhlet âný nice kaldý…?!...
Belki de üç-beþ gün… belki bir gündüz-bir gece kaldý!...
Denecek, üç-beþ söz belki… belki iki hece kaldý!...?...
O da sevdiðimin adý, çünki aklýmda o kaldý!...

ALÝ, ver onu dîline, sevsin de sevsin onu dîl…!
Sevgisiz-sevdâsýz kalmak bak, hiç mi hiç kolay deðil!...
Sevmeye geldin dünyaya, durma gayri, aþka eðil!
Ýyi deðildir baþka meyil, çün, Hakk’tan gayri yâr deðil.

Sosyal Medyada Paylaşın: