REYHÂN

Ne gülde var, ne sümbülde, ne de cennette o reyhân;
Güle, sümbüle cennetten ama, cennete de Hakk’tan.
Koku yâr kokusu gayri, esse de cennet diyârdan;
Sen de al kokusun gayri, ayrýlmadan bu diyârdan.

Bekleme gayri makbere, bir zerre olsun al koku;
Fedâ et sen yâre, o zerre uðruna tüm varý-yoðu…
Ölmeden öl sen bir kerre, iþte budur bunun yolu;
Gel, uðraþýp durma ha bire… Onu mektebinde oku.

Ýþte mekteb, iþte hoca, iþte sen; oku da oku…
Feyz deryâsýdýr koskoca bunca cihân, bilmez çoðu…
Eser durur dâim bolca, gelir durur gayri koku…
Âþýklar koklar kolayca; çün, ma’þûktan gelir koku.

Nâ elvândýr mâ-i deryâ bile; o, þems ile elvân
Hem öyledir tâ ki semâ bile; o, þems ile elvân
Aslen hepsi ýþktan ru’ya, ama ol aþktan nâ nihân;
Öyle elvân, reyhân ola bize bu koskoca cihân.

Sen de akla elvân eyle, letâifin bir cihândýr;
Hem de ne cihândýr…!... Ýzle ki, manzara nevcihândýr;
Zînet-i arþ gibi süsle letâifini, revândýr;
Yetmez aþkýndan dört köþe, tam sekiz köþe tamâmdýr.

Arþ dönerken yâre, aþktan olur da tam sekiz köþe,
Ben kalýrmýyým geriye, olmaz mýyým sekiz köþe?
Letâifim aðýr diye, ondandýr bu fazla köþe;
Ereceðim yâre diye, iliklerim dahi cûþe.

Bir dem cem olsa sýmsýký, on sekiz bin nevî cihân,
Týpký bir nukta kalýrdý, oysa ki, bir nevî nevcihân;
Olurdu besmelenin baþý, oldu zaten ayân-beyân
Görünse de ayân-beyân, asýl o hep “Mim”de nihân.

Yani desturdur o nukta, oradan “Mim”e giderken;
Bir mola verilir orada, seyre devam eder iken;
“Mim”den aks alýr o nukta, ýþk-û reyhân saçar iken;
“Mim”de ýþk-û aþk dorukta, nukta nâçâra dûçâr iken.

Nukta, hatrý için oldu “Mim”in, hem de pâresidir;
On iki pâresi oldu bilin; Arþ’sa, rub’asýdýr;
“Mim”, Muhammed oldu sevin! Gönlün çâresidir(s.a.v)
Var olmaya sebeb oldu; kâinât semeresidir.

Eser “Mim”den nemâ rîhen, ona da yârinden gelir;
Aç, yellendir dîl nâfizenden, nemler tam yerinden gelir;
Gül tellendir þebneminden, sanki kokusundan delir;
Gönlün delle’ndir þevkinden; sana o an ALÝ denir.



Sosyal Medyada Paylaşın: