hangi kapýsýn bu sýðýndýðým gürültüsünü adýmlarým þehrin ellerim kýrýlmýþ vazolar gibi yama tutmuyor kabuðunda çürürmüþ kuþlar, bilmezdim
uyku mahmurluðum, dur perçemini salmýþsýn çatýlarýn üzerinden açýlýyor mor cepkenin düðmesi yavaþça Ýstanbul aðladýðýma bakma çalýnmamýþ kapý býrakmayan bayramlýk sabahlardan geldim sana bir yerinden tutturursam yaþamý olurdu belki anlamý diyor bam telimde kopan fýrtýna
sus artýk diksinler þu kýzýn eteðine çiçekli bir mavi bir vapur geçsin salýnarak /sarýlalým veya bir iþaret gelsin karþýdan sarýlalým gidilmiþ olsun nihayet sokaðýn biri uzakta kumral bir çýkmazdý zaten yaþadýðým
taþ büyüttüm koynumda taþ güneþe dek arþýnladým kardan köprüleri bak þu aðaç duanýn deminde aklýmý ayýklarken çekirge sürüleri biraz sonra imzasýný atacak þehre kara bulutlar
derken geceden daha erken anneler babalar çocuklar ve hatta sevgili sesleri kavuþacak martýlardan artakalan denize umut ve biz hariç elbette alaycý bir gülüþü yutacak yüzündeki yakamozlar bastonu düþtü bu kelimelerin bitti þiir, bu kadar
2017/Ýstanbul’da bir zaman Sosyal Medyada Paylaşın:
Necla Kezban Turan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.