,
hepimizi unuttular
aðacýn gülü de bizdik külü de
uzayan bir avazla aklýmýzdan
aðladýðýmýz türküleri çaldýlar
göðüs kafesine saklanmýþ
onlarca ormaný yaktýlar önce
gecenin gözüne ansýzýn çekildi mil
manzaranýn içinde durduk öylece
dizemsizdi bütün yýldýzlar
bahardýk, düþeyazdýk kýþa
dökülmemiþ diliydik çocuklarýn
kahve tadýnda kýrk yýllýk hatýr
bilmem kaç þiir doðmadan daha
ölümün ucunda kalmýþtýr
iniyor ömrün hayal perdesi
geçerken güneþ önümüzde
bezeniyor daðlara gölgemiz
mum döküyor zaman, kesif odalar
umut var heybemizde ve uzaklar
âzâde bir mýsradýr þimdi lâl
susuyorum dudaklarýna dünya
geldik ve gidiyoruz, iþte bu kadar
ayný kalburda elesinler bizi
zaten hiç anlamadýlar.