Serkeþ ýþýklar gece kuþunun sesini halka halka daðýtýrken sulara
kararan diplerde oynaþan minik kýrmýzý kuyruklu bir balýkla birden göz göze geliyorum
bir ara heyecanla avurtlarýný þiþirip gözlerini büyüterek sesleniyor bana
kulaklarým saðýr
duyamýyorum ki…
Ve sert bir dalgayla kabaran deniz içinden bir aðaç kabuðu çýkartýyor
çürüyen gövdesinden epey zaman önce ayrýlmýþ – ayný benim gibi –
bir kýyýdan yeni bir kýyýya yolculuðunda kim bilir ne mesafeler kat etmiþ
ve gecenin bir vakti çýkmak için karþýma ne bedeller ödemiþ
týlsýmýný denize dökerek suda bir takým harfler çiziyor durmadan döne döne
alim deðilim
okuyamýyorum ki…
Ben sadece manzaranýn coþkusunda ve boþ bira bardaðýmý doldurma telaþýnda
birde þubat soðuðuyla uyuþan kulaklarým
hele üþümüþ parmak uçlarýmla.
Diyorum ki
þu köþedeki çalýnýn dibinden çýksa bir þair
okusa davudi sesiyle þöyle tane tane
sakin sakin ve anlamý hançeresinde
diyaframýndan
ses tellerinden hissetsem bu þiiri baþka bir dilde de olsa
ruhuma ruhuma.
Halbuki ben hala manzaranýn coþkusunda ve boþ fýstýk tabaðýmý doldurma telaþýnda
þubat soðuðuyla aðaran þakaklarým
birde gözlerimde donmuþ yaþlarýmla.