gönlümün kýyýsýna göçmen kuþlar konuyor
görüyor musun Leyla?
aklýmda çaðlarca büyüyen
bir hastalýk kokusu
rüyalarým incinmiþ biteviye
yaþýyorum yaþadýkça
aðýrlaþýyor saatler gitgide
ayýp mýdýr acaba
mavi boncuklar takýyorum
kimi boðazýmda ilmek
düðüm olmuþ kimi
bölünsün haydi kýtalar
avucundaki atlasta
aynalar da unutur her þeyi
doðan her güneþi hatta
kuzum, insan diyorum
birinci olur unutanlarýn arasýnda
unutmam Leyla’nýn gözlerini
unutma
dumanlý gecelerden geçiyorum
birinin annesi hiç seslenmiyor
toplayýp gitmiþler erkenci gülleri
ecesi parçalanmýþ ellerinde
bir þiirken dünya
bizi bu oyundan attýlar Leyla
yorulduk oyuncaklarýn yasýndan.
2018