"aydýnlansýn diye gece kanatlarým var ruhumda..."
Ey!Eþkali,bir þahin özgürlüðü adý olan sen
bedenin düþürken ruhundan habersiz çöle,
çölde ki kum tanelerine sor
neden gömüldüðünü ve unutma sonrasý
hep bir aðýzdan gencecik feryad u figan yalnýzlýðý
-oysa çoðu kez yaralarýndan damlayan kanla büyüdüler onlar-
deðil aþk -(d)an sonra yakýnda bir pervane
yanarken kanatlarý
o her daim uzak ve uzaklaþarak
suya kavuþan bir bedevi mutluluðuyla uçan
yaralansa da yandýðýný bilmeden yanan
sorsan Adem’e ,anlatamaz ki,göçmüþ.
etiyle kemiðiyle binler geçirmiþ yarada’nýn izinde
sonra o da düþmüþ,
ruhunun yoðrulduðu kile.
Zalimlik bu
Haykýr!
Hep ve hep bir aðýzdan haykýr.
Duvar deðilim, anlarým aðlarsam
aðlatýlýrsam,
nöbetler sayan insanlar biriktiririm.
aþiyanýmdýr
zamanla yanacaðýmý bilir Mansur
ki deðilim hallacý
Çýnarým, vurup baltayý açsan gövdemi
sende kor olursun
gökten düþen bir zerre
düþtüðünde zemine
okyanus olursun
Zamaný gelince soðursun
sularýnda saplandýðý doðrudur
doðrudur Nuhun saðlandýðý sularýmda
artarak kendimden ilerliyorum
kör olana dek süregelen bir eksiklik bu
arta kalan körlüðümle aydýnlatýyorum yolumu
yollum yolculuktan uzak
uzak beni çaðýran þem
ilerliyorum,ilmek
ilerliyorum toprak
yazýk!akrebi uyandýrýyorum zamanýn koynundan
elimden tutup yýllarca sürükleniyor ve susuyorum
yüzüm düþeli gecelerinden
-ki en eski alfabesidir ademin-
rüzgarlarýný emiyorum dilimle
saklý bütün giz
anlattýkça sustuðuma þahidim
yüzümün atlasýnda.