þimdi öyle karanlýk ki
keþke yaðmur yaðsa denilen eflatun bir zamandayýz
güneþ
öyle çok kavurdu ki bizi
öyle çok yaktý ki
ama derin derin
ama incitmeden
ve fark ettirmeden
deðiþtirdi
yüzlerimizi
yorgun düþtük bizi sessizce miskinleþtiren
güneþten
-alnýmýzý serin duvarlara dayayarak teselli ettik yaðmuru beklerken kendimizi-
ama neyse ki geçti
þimdi
üþü-
meye baþladýk
Ancak kararsa da hava
her sabah doðmaya devam etti güneþ
nesneleri aydýnlattý fakat
deðiþtirmedi bizi
O
sessizce
ama
acýlý
yazdan geriye
yüzlerimizdeki
esmerlik
kaldý