Madenci
Ekmeðin kokusu; ölüm kokusu.
Birkaç parça umut, bir yudum da su..
Gelir mi ocaðýn acep uykusu?
Yaþamak kömürden, ecel kömürden;
Her dakika bir taþ düþer ömürden.
Kim ne der duyulmaz, toprak saðýrdýr.
Anne, baba, hele evlat aðýrdýr…
Bir dað gibi çöküp giden baðýrdýr.
Düþünür düþünür çözülmez soru;
Aç kalmak mý zordur, emmek mi koru?
Bekler ki topraðýn kalbi yarýlsýn,
Bekler ki bir müjde koþup sarýlsýn.
Acýnýn adý yok, kime darýlsýn?
Susar da ölmenin tadýnda kalýr,
Belki bir bebeðin adýnda kalýr.
Usul usul çeker son nefesini,
Duyar diye belki bir can sesini.
Sonra sol yanýna gömüp ye’sini,
Ellerini bir bir banar uykuya,
Kuþ tüyü yatakta kanar uykuya!
(Soma þehitlerine)
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.