Çok uzaklardan geliyorum anne Üstümde geçmiþten kalma bir çocukluk Ellerini aradým bütün boþluklarda Ve en sonunda unuttuðum bir oyunda Buldum seni Bitiyorken ömür en aðýr acýyla Dik duruyorum karþýsýnda hayatýn Cam kýrýklarýyla dolu yüreðimi Terk ediyorum anne
Sana yazdýðým bütün mektuplar koynumda Sýmsýcak dursun dedim, sakladým Þimdi de gidiyorum Hiç ayrýlýða yazmamýþken Bu defa yazýlmayan bir ayrýlýðý Alnýma kazýnan acýya saklýyorum anne
Bir tutuyorum kendimi Afrika da açlýktan ölenlerle Ya da hiç büyümeyen savaþ çocuklarýyla Hangisi olsam seversin beni biliyorum Ama aþk olamýyorum anne Körleþiyorum bu duyguda Kanýyorum en uzun yolda bekleyiþlerde Düþlerimi silen yaðmurlarla Uzaklardan geliyorum anne
Son veriliyor acýlarýma Hayýr hayýr Senden saklayamam anne Son veriyorum acýlarýma
Üþüyorum Kapat pencereleri Perdeleri çek üstüme Duvarlarýn beyazlýðý ve gülüþün Yeter bana Geceler uzun bu mevsimde Koynuna al beni anne sar sýcaklýðýna Kokun sinsin üzerime Uyuyalým, bu son gece… Anne…
Sosyal Medyada Paylaşın:
Şener İpek Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.